Een vraag waarop ik het antwoord min of meer schuldig moet blijven. Andere keuzes maken, betekent ook dingen mislopen waar ik wél heel gelukkig van ben geworden. En is onheil A afgewend, dan staat onheil B onherroepelijk op de stoep. Dat is geen halfvol glas, dat is het leven.

Ik liep rond zonder arbeidsongeschiktheidsverzekering met het idee dat ik uit puur teflon ben opgetrokken, en dat levensbedreigende catastrofes aan mijn deur voorbij zouden trekken. Dat was, zoals Máxima zou zeggen, een beetje dom.

Lees ook
Columnist Maddy gelooft dat het goedkomt: ‘Die gedachte houdt me op de been’

En ik ben de enige niet, wijzen cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek uit: meer dan veertig procent van de zelfstandigen zonder personeel heeft geen arbeidsongeschiktheidsverzekering. Ze gokken op zichzelf, hun gezondheid, hun werklust en een beetje op goed geluk. Is dat niet juist een teken van gezond verstand? Je kunt je wel tegen de klippen op voor alles proberen te verzekeren, maar nét als je denkt dat je alle gaten hebt gedicht, blaast een tsunami de hele boot uit het water. En natuurrampen, zo staat in de venijnige kleine lettertjes, komen voor eigen rekening.

Ik ben natuurlijk niet helemaal gek, en heb me er grondig in verdiept, toen ik in een grijs verleden begon met freelancen. Zeshonderd euro per maand mocht ik aftikken, en het eerste jaar werd sowieso niets uitgekeerd. Die kleine lettertjes beslaan bovendien zo’n beetje elk denkbare aandoening, en nieuwe kwalen worden weggezet als reeds bestaande aandoening – dus of er óóit uitgekeerd wordt, is maar zeer de vraag.

Lees ook
Columnist Maddy gelooft dat het goedkomt: ‘Die gedachte houdt me op de been’

Ik had op dit moment, kortom, in precies hetzelfde parket verkeerd. Die verzekering heb ik destijds niet afgesloten en die euro’s heb ik op een spaarrekening gezet. Die heb ik niet allemáál bewaard, want af en toe moest er flink geleefd worden, gereisd en genoten. Gelukkig maar, want als mijn hersenbloeding anders was afgelopen, was ik puntgaaf mijn graf ingegaan met een smetteloos blazoen en een even keurige als nutteloze verzekering op mijn naam.

Ondertussen lijkt zeiken op onverzekerde zzp’ers de heersende moraal. Maar ik moet de eerste nog tegenkomen die bij een portie tegenwind zijn hand ophoudt. Doorwerken zullen we, tot we er bijkans bij neervallen. En als dat gebeurt, werken we liggend verder. Ik typ dit stuk onderuitgezakt op bed, wat ik de afgelopen maanden heb omgedoopt tot ‘mijn kantoor’. Ook daarin ben ik niet de enige: de zzp’ers om mij heen buffelen altijd door, come hell or high water. Desnoods op de bank, in bed of in bad.

Thuiswerken heeft ook zo zijn voordelen. Niemand let erop hoe laat je begint, wat je presteert en wat je aanhebt. Alhoewel dat laatste ook nog wel eens tot ongemakkelijke situaties kan leiden, als om drie uur ’s middags de bel gaat. Ik ben geen fan van onverwachte bezoekjes. Al is het maar omdat ik mij dan genoodzaakt zie haastig mijn hoofd onder de douche te steken: als ik met natte haren de deur opendoe, stelt niemand vragen – want zojuist gesport en nét weer thuis. Geen speld tussen te krijgen.

Lees ook
Columnist Maddy na hersenbloeding: ‘Ik ben er nog. Ik leef’

Een vriendin, al jaren doorgewinterde thuiswerker, trekt doodgemoedereerd haar jas aan over haar huispak als de bel gaat: ‘Ach! Ik loop nét de deur uit!’ Van de pakketbezorger trek ik mij inmiddels niets meer aan, aangezien hij steevast zijn hele bestelbus bij mij in de gang leegkiepert sinds hij heeft ontdekt dat ik vaker thuis ben dan mijn buren. Sans gêne open ik voor hem de deur op de eenhoorn-sloffen van mijn dochter en in een T-shirt met daarop in grote letters: Home is where the bra isn’t. Ik sta de rest van de middag pakketjes uit te delen aan de halve buurt, dus dit is de prijs die hij betaalt.

Toegegeven, het is weinig glamoureus allemaal, maar alles doet het nog en ik ben weer aan het werk. Net als de rest van zzp’end Nederland ga ik door alsof mij niets kan gebeuren. Tegen beter weten in: we houden onze eigen broek op en maken er wat van.