Nu kan ik allerlei excuses aanvoeren: hersenletsel, neurofatigue, vermoeidheid na een bijna-doodervaring. Heel vervelend allemaal, maar de schoorsteen moet ondertussen gewoon roken en het leven gaat door. Ik moet de boel dus zien bij te benen, al is het maar omdat het leven van de mensen om mij heen in razend tempo voort dendert, en ik er hink-stap-sprongend achteraan bungel. Als ik te ver bij de kudde achterop raak, val ik ten prooi aan eenzaamheid, roofdieren en hongersnood – iedereen die wel eens een aflevering van Planet Earth heeft gezien, weet wat ik bedoel.

Lees ook
Maddy: ‘Dingen die niet mogen, zijn het leukst om te doen’

Ik doe mijn best, zo goed en zo kwaad als het gaat, en heb me er in de tussentijd bij neergelegd dat de dingen verre van soepel gaan. Deze week was hels en herfstig: grauw en nat. Ik ben geen ochtendmens, mijn dochter ook niet, dus als de wekker om zeven uur gaat, is niemand blij. Als iedereen om acht uur gewassen en gestreken op de fiets richting school zit, is dat een prestatie van wereldformaat waarvoor ik eigenlijk een fanfare, een beker en een lintje verwacht bij de voordeur.

Niets van dat al. Deze week wachtte mij het kettingslot van een mij onbekende oetlul, dat hij door het fietsframe van mijn dochter had gehaald om zijn eigen fiets aan het rek vast te kunnen zetten. Daar sta je dan in de stromende regen met windkracht 6 en een huilende dochter. Achterop bij mij is geen optie: ik krijg in mijn huidige staat mezelf al nauwelijks vooruit. Lopen is veel te ver, het openbaar vervoer komt niet eens in de richting, en autorijden mag ik nog niet van het CBR. Dus hees ik haar en mezelf in een Uber. Mijn 11-jarige kent net als ik verrassend weinig schaamte, maar nu zei ze stellig: ‘Dit is echt een beetje raar, mama. Zet mij maar op de hoek af, dan loop ik het laatste stukje.’ Vervolgens prikte ze met haar vinger in de lucht in mijn richting, en voegde eraan toe, als verklaring voor de taxichauffeur: ‘Zij heeft net een hersenbloeding gehad.’ Hij bekeek mij eens goed in zijn achteruitkijkspiegel, en vroeg toen: ‘Een hersenbloeding. Komt dat van te veel denken?’

Lees ook
Maddy: ‘Soms krijg je kaarten toegespeeld waarmee je alleen kan verliezen’

Het zou kunnen, Farid. Het zou kunnen. Overthinking is een hobby van me: vertel me een willekeurige anekdote, en ik schud zó 23 rampscenario’s uit mijn mouw die op jouw verhaal zouden kunnen volgen. Het is een vloek en een zegen. Nu ik deels aan huis gekluisterd ben, doe ik er mijn voordeel mee: ik stort mijn hersenspinsels op papier en verkoop ze aan de hoogste bieder. En wat schetst mijn verbazing: met mijn halve hoofd krijg ik meer voor elkaar dan toen alles nog op zijn plek zat in dat hoofd.

Nu zitten er opeens twéé boeken en een gedichtenbundel in de pijplijn. Alles wat ik al jaren wil, kortom. Die hersenbloeding blijkt nog eens een gouden greep, al is deze bizarre afslag een vrij hoge prijs om te betalen voor het verwezenlijken van mijn dromen. Mijn hele leven had ik procrastineren tot kunst verheven, maar nu heb ik – ik schreef het al eerder – haast. Ik weet niet hoe lang ik nog heb, en misschien valt het allemaal reuze mee en haal ik piepend en krakend de tachtig, maar misschien ook niet en dan telt elke minuut.

Ik had blijkbaar een genadeloos harde schop onder mijn kont nodig en die heb ik gekregen. Mijn leven kwam abrupt tot stilstand, en nu zwengel ik – soms met de moed der wanhoop – de boel weer aan tot een leven dat ik ook echt wil léven. Wordt vervolgd.

Zaterdag 23 november verschijnt om 17.00 uur de volgende column van Maddy Stolk op LINDA.nl.