Lees ook
Columnist Maddy: ‘Ik schaam mezelf ondertussen het graf in’

Voor kinderen gaat het leven onder alle omstandigheden gewoon door. Zonder er veel woorden aan vuil te maken, weet mijn dochter haarfijn uit te drukken wat mijn situatie bij haar teweegbrengt. “Ik vind dit stom”, zegt ze dan. Daarna gaat ze spelen. Mijn vrienden en ik maken er heel wat meer woorden aan vuil. “Het is wat het is”, “nu leer je waarvan je gemaakt bent” – van Eckhart Tolle tot Ayn Rand, de wijsheden slaan me dagelijks om de oren. De korte samenvatting, vrij naar de grote wijsgeer Forrest Gump: “Shit happens.” En daar heb je het mee te doen.

De dingen nemen zoals ze komen, kijk ik stiekem af bij zowel mijn dochter als mijn kat. Zij trekt hem een BabyBjörn-jurk aan en doet alsof ze een vlog opneemt (iets wat ze van mij niet mag, en ook niet meer wil sinds ik haar heb verteld dat je per vlog honderd hersencellen verliest), hij laat het zich gemoedelijk aanleunen. Hij heeft er vervolgens geen zin meer in en haalt met vers geslepen nagels haar halve arm open, zij houdt die arm onder de kraan en zegt: “Dit wordt een heel groot litteken, cool.”

Als klein meisje was ze niet de beste slaper, ik zat urenlang naast haar bed liedjes te zingen. Of nou ja, liedjes. Eén lied, op repeat. “O lord, won’t you buy me a Mercedes Benz”, van Janis Joplin. De muzikale opvoeding kon mijns inziens niet vroeg genoeg beginnen. Bovendien zong Janis ook niet bepaald loepzuiver, dus dat lied paste mij goed. Mijn dochter kent de tekst nu ook op haar duimpje, in barre tijden zingen we ons lijflied samen – wie weet gaat die Mercedes Benz er ooit nog eens van komen. Inmiddels slaapt ze prima en is ze met geen kanon wakker te krijgen.

Lees ook
Maddy over thuiswerken: ‘Ik sta vaak met eenhoornsloffen voor de postbode’

’s Avonds voor het slapen gaan, vraagt ze: “Ben ik nog steeds jouw smurf?” – de bijnaam die ik haar gaf toen ze een turf hoog was en waar ze eigenlijk allang uit gegroeid is, maar die we allebei nog koesteren. Vervolgens vraagt zíj aan míj of ik de wekker wel heb gezet, of ik wel op tijd wakker ga worden – en krimpt mijn maag ineen. Dit is de omgekeerde wereld, een versie waarin ik ook ben opgegroeid, en dat is me niet al te best bekomen. Maar ’s ochtends voel ik onherroepelijk dat ik de oude nog niet ben. Terwijl ik de deur niet eens uit hoef, krijg ik het ontbijt halfslachtig op tafel en de broodtrommel met moeite gevuld. Ik kijk in stille bewondering naar mijn dochter. Ze merkt het niet, of doet meesterlijk alsóf ze het niet merkt. Het leven gaat door: de spreekbeurt moet af, en de trui die op de bodem van de wasmand ligt moet per se vandaag aan.

Als we ’s ochtends vroeg in de kamer staan te dansen – dansen moet, want dansen is medicijn – en blijkt dat ook ik de tekst van Ariana Grande’s Thank you, next uit mijn hoofd ken, laat ze zich vergenoegd op de bank zakken terwijl ik nog midden in de kamer sta: “Ik ben zó blij dat ik geen normale moeder heb!” Om er vervolgens geruststellend aan toe te voegen: “Jij hebt helemaal geen man nodig, je hebt mij al.”

De enige die volle rechten kan laten gelden op de beste versie van mij, is zij. Die versie verdient ze, simpelweg omdat ze mijn dochter is. Dus deze hobbel neem ik, hoe lang het ook duurt, tot ik al mijn lessen geleerd heb. Thank you, smurf.

Zaterdag 26 oktober verschijnt om 17.00 uur de volgende column van Maddy Stolk op LINDA.nl.