We zoenden met enige regelmaat. Dat deed ik in die tijd vrij makkelijk, ook met anderen. Als ik met een jongen zoende, sprak de vriendengroep hun afkeer of goedkeuring openlijk uit. Luuk hield het vooral bij: “Weet je wel dat hij zijn kleine zusje slaat?” of “Die heeft ook aan Marleen gezeten, hé? Pas maar op.”

Ik was zelf een week van slag nadat Luuk met diezelfde Marleen gekust had. De meid aan wie iedereen een hekel had, dacht ik. Ik zag ze, halfdronken, kussen midden op de ranzige dansvloer, op What ’s Going on van Four Non Blondes, een nummer waaraan ik toen al een bloedhekel had.

Ik ging op kamers en alles veranderde. Luuk kwam bijna elk weekend langs in Leiden. We gingen uit, voosden wat en ontbeten in de Bruine Boon. Ik vond dat fijn, ongecompliceerd en vooral geestig. Ik heb zelden zoveel gelachen als in die tijd.

Tot ik, het was december, ineens niks meer hoorde. Twee weken  complete stilte van zijn kant maakte me onzeker. Had ik iets verkeerds gezegd? Ik leefde vrolijk verder en toch zat het me onderhuids dwars. Kerst was stom en saai. Gelukkig kon je op tweede kerstdag naar de disco met vriendinnen.

Dansend in de club, of disco zoals dat vroeger heette, spotte ik Luuk op het balkon tussen de jongens uit zijn dorp. Ineens voelde ik boosheid. Hoezo stond hij hier vrolijk te doen zonder mij te verwittigen? (Zelfreflectie had ik nauwelijks: ik was er ook, zonder daarvan hem op de hoogte te brengen.)

Nijdig liep ik de trap op. Hij stond met z’n 1 meter 93 over Mark, zijn maatje gebogen, met een hand tegen de muur geleund. Ik tikte hem aan. Hij keek om, duidelijk blij verrast. “Hey Maaike, wat leuk, ben je ook hier?” “Nee” zei ik, sarcastisch. “Kunnen we even praten, buiten? ” Hij knikte. Zijn vriend Mark maakte een fluitend geluid; doorgaans ga je hier niet naar buiten voor een kringgesprek.

“Wat is er? Je ziet er boos uit.” zei hij. “Nou, eh.. we spreken elkaar zo vaak en sinds september zie ik je elk weekend en ineens is het doodstil. En ik denk dat ik liever niet heb dat je met andere meisjes zoent.” En ik mis je geur, wilde ik zeggen maar hield me in. Dat zou wel heel verliefd klinken, en dat was ik niet.

Het hart bonsde in mijn keel. Ik was een open wond aan kwetsbaarheid. “O”, zei hij en leunde achterover. Ik bleef keurig recht op het bankje zitten, maar voelde dat hij z’n hand tegen mijn onderrug legde. “Weet je … ik heb er lang over heb nagedacht. Jij bent, net zoals Mark, een goede vriend. Ik wil, dat als ik veertig ben, je nog steeds in mijn leven bent. Als we een relatie krijgen, en ik wil dat ergens ook, ben ik bang dat ik je nooit meer zie als het ooit uitgaat.”

Over een break-up had ik überhaupt niet nagedacht. ‘Ik houd van je” zei hij ineens. Ik had veel verwacht behalve dit. Ik wilde gewoon verkering en was niet bezig met de toekomst.

Hij keek me aan en ik lachte. Dacht ik even dat ik m’n liefde had betuigd, gooit hij er drie scheppen bovenop! “Maaike, laten we het gewoon doen.” Luuk stond op, pakte mijn hand en gaf me een zoen. Samen liepen we, als een onhandig maar vers duo, terug naar binnen, naar de jongens. ‘Wie wil er een biertje?” vroeg Luuk aan de groep en voegde eraan toe: “Wij hebben trouwens verkering.”

“He, he. Eindelijk,” zei Mark die meteen een arm om Luuk heen sloeg. “Mijn God, jongen. Wat hebben jullie lang om elkaar heen gedraaid…” Tweede kerstdag was daarna vijf jaar lang een reden voor een feest. Goed; de liefde gaat over, vriendschappen verwateren en contact met exen ook. Maar ik heb wél een paar mooie Kerstmis-herinneringen.