Als moeder heb je van nature een soort leeuwingevoel, althans dat is mijn ervaring. Je wilt je kinderen beschermen, tegen gevaar en negatieve impact.
Zo komt het dat ik in eerste instantie vrij onbewust, sinds het moment dat de vader van de meiden en ik uit elkaar gingen, de dochters positief heb beïnvloed wat betreft hun vader.
Telkens als ze hun beklag deden, wilde ik niet slecht over hem praten (al dacht ik er het mijne van en klonk het richting mijn vrienden vaak anders). Want als je dat doet, tast je ook een deel in hen aan, is mijn overtuiging. Soms was het pittig. Bijvoorbeeld als hij lang op reis was en in die dagen helemaal niks van zich liet horen. Puck was daar als klein kind verdrietig om. “Ach, zo is hij. Als hij weg is, is hij weg. Hij mist je heus wel.”
Zo heb ik jarenlang het minder leuke gedrag van mijn ex weg proberen te poetsen voor de meiden. Want je wilt niet dat je kind geraakt wordt. Maar het gebrek aan contact was voor Puck wél kwetsend. Over opvoedkundige zaken met hem praten is helaas geen optie, hij staat niet open voor welke vorm van kritiek dan ook. (Wederom een bevestiging dat scheiden de juiste keuze is geweest.)
Loslaten is ook een vak: 'Ineens is mijn aanwezigheid overbodig'
Maar goed, een ouderkind-verbinding kun je niet forceren, zeker niet als andere ouder. Het moet van twee kanten komen. Dat ik verkeerd bezig was besefte ik toen de ex en ik op een dag in een hevige discussie belandden. Ik had met de meiden gebeld toen ze bij hem waren. Ze zaten niet zo lekker in hun vel en hadden me daar afzonderlijk de hele dag over geappt. Toen ik vroeg hoe het met ze ging, barstten ze in huilen uit. Ze wilden niet dat hun vader dat zag of wist, ik moest zweren het niet te vertellen. Dat beloofde ik (de kinderen staan altijd op de eerste plek). Ik sprak ze moed in en redelijk opgelucht hingen we op.
Een half uur later belde de ex, en zei flink geïrriteerd: “Telkens als jij belt, heb ik twee heel andere kinderen thuis zitten. Ze zijn verdrietig en tegendraads, terwijl er voor die tijd niks aan de hand is. Ik wil niet dat je de boel hier loopt te manipuleren.”
Ineens staat hij voor me, de ex from hell: 'Dat je jezelf nog niet van kant hebt gemaakt'
Eerst was ik boos, want dit was onrecht. Kort daarna zag ik alles helder. Dus dáárom belde de jongste mij nooit op als ze bij hem was, want ‘papa vindt dat niet zo leuk’… In al die jaren dat ik pogingen deed hém positief neer te zetten, hadden ze zelf allang moeten dealen met zijn minder leuke aspecten. Waaronder de slechtste: negatief over hun moeder praten in hun bijzijn. Zijn mening interesseert me niet, wel het feit dat zulk gedrag onze dochters écht pijn doet. Na dat telefoongesprek, wist ik: ik ga kappen met poetsen.
We zijn inmiddels een hele tijd verder. De meiden zijn 12 en 15 jaar. Het zijn slimme, prachtige tieners, die genoeg sociale vaardigheden hebben om met hun ouders om te gaan. Geloof me, ik hoor nog genoeg dingen waar de haren in m’n nek van overeind gaan staan, maar dat hoort er blijkbaar bij. Als het beklag over de ander bij mij thuis te gortig wordt, is steevast het antwoord: “Dit kun je beter tegen hem dan tegen mij zeggen.” Ik weet heus dat ze dat niet snel doen (ook zij voelen geen ruimte voor kritiek), maar dan is het wel hún keuze.
Harde moeder-werkelijkheid: 'Je bent zo gelukkig als je meest ongelukkige kind'
Maaike Olde Olthof is journalist en schrijver bij LINDA.nl. Ze heeft twee tienerdochters in huis, een drie-dubbele-sandwich als levensfase en een gloeiende hekel aan huishoudelijke taken.
Ze is auteur van Wat een Scheidboek. Het rommelige co-ouderschap en het single veertigplus zijn geven genoeg inspiratie voor een roman of twaalf.
