Soms klopt een naam gewoon niet. Zo voelde ik dat destijds bij de buren, een sympathiek, gepensioneerd stel dat Willem en Fina heette. Hij leek in de verste verte niet op Willem, ik vond hem vooral een typische Ron.
Hij had een bos lichtgrijze haren en draaide triomfantelijk met z’n heupen. Klein van stuk maar een kop knap genoeg voor een advertentie van Old Spice of Sperti. Hij reed in een knalgele cabrio. In mijn geheugen stonden de twee muurvast als Ron en Fina.
Ik moest aan die oude buren denken toen ik gisteren bij vrienden op bezoek ging die net verhuisd waren. Terwijl ik met Tina aan het gloednieuwe kookeiland zat, zag ik door het raam hoe een woeste pick-up, type Dogde RAM (om dat te verifiëren had ik de bril op moeten zetten) ruw de oprit reed, de immense banden kwamen pas tot stilstand op het gras in de achtertuin.
Een grote kerel, ik schatte hem maximaal mijn leeftijd, stapte uit. Hij had een grijs baardje en voor zover ik de huid zag die bloot was, was hij indrukwekkend getatoeëerd.
“Eh…Wie is dat?” vroeg ik Tina. “O dat is onze aannemer, je weet wel die vriend van Mees”, zei ze. Ze klaagde, hij liep al weken in en uit het huis. “Ik kan wel zes keer op een dag stofzuigen. Blij dat het straks afgelopen is.”
“Leuke kerel.” Het was eerder een constatering dan een vraag merkte ik toen ik hem stelde. Op dat moment kwam hij via de achterdeur binnen. Een kalme, robuuste energie. Hij veegde zijn werkschoenen op de mat, nam een paar grote stappen mijn kant op, stak zijn hand uit en zei: “Hoi, ik ben Frederik!”
Ik lachte voordat ik mezelf kon voorstellen. Ik had veel verwacht maar geen Frederik. Ik vond deze man vooral een Jack, Vigo, of desnoods een Jeroen.
Mijn datingsite-ellende: 'Mannen zijn jaloersmakend zelfverzekerd, ongeacht brasem, badslippers en Han solo-schuilnaam'
Het bleek dat we gemeenschappelijke kennissen hadden, hij was geestig en produceerde harde lachsalvo’s. Zijn handen waren indrukwekkend groot, met lange vingers die niet op halve komkommers leken. Het lichaam leek beresterk zonder dat er een fitnessregime aan ten grondslag lag. Kortom: ik vond hem woest aantrekkelijk, op zijn naam na.
“Ah, Maaike.. jij schrijft hé?” Ik knikte. Blijkbaar had Tina wel eens iets verteld.
Het leek hem geweldig, maar zijn talent lag ergens anders. Hij nam een biertje. “Ik ben een sociale drinker, voor mij hoeft het niet zo.” Ik lachte. “Dat geldt voor mij ook.”
“Ja” zei Tina: “Je schenkt Maaike een Chablis in en daar doet ze een uur over. En dan nog ligt er een bodempje in als ze vertrekt.” Het was bedoeld als verwijt, maar deze man leek mijn trots, dat ik niet mateloos inneem, te herkennen. Hij knikte instemmend. “Kijk, je bent, denk ik, gewoon een genieter…” Hij keek me net iets te lang aan. Grote, indringend bruine ogen. Ik had weinig zin om midden in de keuken van Mees en Tina te blozen, dus keek ik als eerste weg.
De aannemer bleek een kunstliefhebber. We bleken zelfs dezelfde favoriete schrijvers te hebben, zoals Dimitri Verhulst. “Ben je ook naar zijn laatste film geweest?” vroeg hij. “Waarom Wettelen!” zei ik enthousiast. “Ook een liefhebber?” Hij lachte z’n tanden bloot nadat hij ‘wauw’ zei.
Mees was inmiddels ook thuis, hij onderbrak ons samenzijn abrupt om het een en ander met Frederik te bespreken. Toen Tina vlak daarna nogal luid het kookproces startte, wist ik dat het een hint was om te vertrekken. Ik pakte mijn tas en liep richting gang. “Maaike, wacht even”, riep Frederik hard. “Ik ga ook.”
“Leuk je te ontmoeten, Maaike.”
Hij pakte mijn hand vast en legde zijn andere er bovenop. “God, wat jammer dat ik niet tien jaar jonger ben….” “Eh…” zei ik verward. “Zo oud zijn we toch allebei toch niet… of schelen we zoveel?” Wie weet was ie ouder dan zestig, maar dat leek me stug. “Nee.. ik bedoelde..”, het kwam er ineens wat stamelend uit. “Nou, tien jaar geleden heb ik mijn huidige vrouw ontmoet.”
''Ik wil je geen relationele hoop geven', appt hij… zonder af te tasten of ik hem wel zie zitten'
Maaike Olde Olthof is journalist en schrijver bij LINDA.nl. Ze heeft twee tienerdochters in huis, een drie-dubbele-sandwich als levensfase en een gloeiende hekel aan huishoudelijke taken.
Ze is auteur van Wat een Scheidboek. Het rommelige co-ouderschap en het single veertigplus zijn geven genoeg inspiratie voor een roman of twaalf.
