Zelfbruiner

Nu moet ik toegeven dat ik me niet echt heb verdiept in self tanning lotions. Want mijn God, wat is de keuze reuze als het gaat om een fake tan. Om niet al te lang voor het schap te staan (andere klanten kijken me na een minuut of twee boos aan, omdat het gangpad tussen twee schappen verre van anderhalve meter breed is en ze me dus niet kunnen passeren), kies ik voor ‘bruiningsdoekjes’.

Waarom? Ik weet het ook niet precies, maar het klinkt zo eenvoudig.

Russisch Roulette

En in principe is dat het ook. Je krijgt voor een schappelijke één euro twee doekjes. Ja oké, één euro is natuurlijk ook eigenlijk too good to be true – maar achteraf lullen is altijd makkelijk.

Je scheurt de verpakking open en haalt het vochtige doekje uit de verpakking. Maar dan komt er opeens een nieuw spelelement om de hoek kijken, vergelijkbaar met Russisch Roulette. Het vloeistof in de doekjes blijkt – anders dan ik van tevoren had bedacht – namelijk doorzichtig.

Geen enkel idee

Hierdoor heb ik tijdens het insmeren geen enkel idee welk deel van mijn lichaam ik al wel heb behandeld, en welk deel nog niet. Om er écht zeker van te zijn dat ik mijn hele lichaam heb voorzien van een zomerse gloed besluit ik ook pakje twee open te trekken. Iets wat ik in de toekomst niet snel nog een keer zou doen. Want ook dit doekje is natuurlijk doordrenkt met doorzichtige vloeistof en wéér heb ik geen overzicht.

Als ik na een minuut of twintig ietwat gevlekt van de stress boven kom, vraagt mijn huisgenoot – ook de vriendin die mij heeft geadviseerd om zelfbruiner te gebruiken – of ik me naderhand had ingesmeerd met bodylotion.

“Bodylotion?” herhaal ik wat verrast. Het blijkt de manier te zijn om de vloeistof egaal uit te smeren. Een tip die een minuut of tien te laat komt, want mijn witte huid heeft de bruinende vloeistof al opgezogen als een spons.

Vingervegen

Gelukkig is de schade te overzien. Al is het maar omdat vanwege de quarantaine weinig mensen de vingervegen op mijn billen, de kleurverschillen op mijn polsen en de ietwat agressieve vegen op mijn ledematen kunnen aanschouwen.

Daarbij vindt mijn nieuwe quarantaineliefde de vingervegen op mijn billen beter dan de lichtgevende tan. En aangezien hij voorlopig de enige is die mijn billen ziet, ben ik best tevreden met het resultaat.

Lees ook
Manon Meijers: ‘Als aanvoerster van team Witte Benen zweer ik hier al jaren bij’