Nou, ik dus niet. Ik vind horrorfilms echt de hel. Ik zou nog liever op de fiets langs de hele familie van m’n ex rijden om te vertellen dat het uit is, dan dat ik twee uur bij een horrorfilm zit. En die mensen wonen verspreid door het land, kan ik je vertellen.

Ik heb de charme van horrorfilms nooit begrepen. Toen in m’n puberteit I know what you did last summer uitkwam, dacht ik vooral: da’s na deze zomer niet meer zo moeilijk, want m’n vakantie bestond vooral uit het ontwijken van die film. Ik hoef geen films of series te zien met zombies, bloed, spanning en geweld. En het idee dat je ‘m altijd af kunt zetten, vind ik ook verre van troostend.

Want dat schijnt de reden te zijn dat mensen zo gefascineerd zijn door horror. Dat je zelf lekker veilig op je bank of in de bios zit met popcorn, en tegelijkertijd naar de grootste gruwelijkheden kijkt. Die tegenstelling tussen je eigen veiligheid en de hel die zich op het scherm afspeelt, vinden sommige mensen lekker. Evenals de adrenaline die door je aderen stroomt.

Er zijn mensen die bakken aan energie krijgen van een horrorfilm. Dat zijn vast dezelfde types die zeggen dat ze altijd zo lekker opknappen van duizend kilometer hardlopen. (‘Ja, ik heb even een klein rondje gedaan, hoor. Vijftien kilometer, was zo weer thuis.’ Man, ik zou m’n benen dagen niet meer voelen.) Ik ervaar niks van dat al. Geen lekkere spanning, geen fascinatie, niks. Ja, angst en onbehagen en de drang om zo snel mogelijk iets gezelligs te kijken. Ik vind mijn troost bij Carrie uit Sex and the City. Of Lorelai uit Gilmore Girls.

Ik word heel gelukkig van gezellige films en series. Maar dat aanbod is niet zo groot. Laatst zei ik tegen een vriendin dat ik alles al had gezien op Netflix en toen schrok ze. Maar na Gilmore Girls en Mad Men houdt de boel al snel op. In die laatste serie is er zelfs een aflevering waarin iemand zichzelf ophangt. Nou, ik weer twee nachten niet slapen natuurlijk. Die scène had niet misstaan in de gemiddelde horrorfilm.

De romantische komedie is mijn favoriet bij uitstek. Niks aan de hand, gezellig, alles komt goed. Doe mij maar films die me laten geloven dat je liefdesleven echt nog veel kutter kan, maar dat er ook weer iemand komt die je heel gelukkig gaat maken. En je vervolgens niet afslacht en in tweehonderd stukjes door ’t land verspreidt.

Lianne Marije Sanders (29) is freelance journalist en schreef met twee collega’s het hilarische boek ‘Zeik niet zo’. Je kunt haar volgen op Twitter en Instagram.