Toen ik puber was, vond ik alle bekende mensen cool. Zo werkt dat gewoon. M’n ouders waren stokoud, m’n Franse lerares van dertig deed alsof ze me begreep maar zat ondertussen ook allang achter de geraniums en BN’ers regeerden de wereld. Of in elk geval Nederland. En dat wilde ik ook.

Daar ben ik ondertussen wel van teruggekomen. Want man oh man, wat is dat leven van BN’ers intens. Ik zag gisteren een filmpje van Yolanthe, waarin ze vertelde dat ze drie plekken als thuis zag: Ibiza, Amsterdam en Qatar. Ze zit dus elke paar dagen in een andere omgeving. Nou, respect Yo. Ik ben al compleet van de leg als ik één keer per maand een weekend naar m’n moeder ga. Als ze dan ook nog nieuwe kussens heeft, is het huis al helemaal te klein. (Letterlijk. Daar heeft Yolanthe dan waarschijnlijk weer geen last van.) Veranderingen, daar hou ik helemaal niet van.

Het leven van een BN’er lijkt zich niet zo te kenmerken door de drie R’en: Rust, Reinheid en Regelmaat. Drie dingen waar ikzelf wel erg goed op ga. Evenals de vierde: Ruimte voor mezelfie. En daar bedoel ik vooral een onuitputtelijke bron aan privacy mee. Het lijkt mij een nachtmerrie als iedereen weet wie je bent en er op iedere hoek van de straat een amateur-paparazzo met z’n smartphone kan staan. Die stiekem een foto maakt als jij met je vette haar in een knot naar de Appie loopt, terwijl je net effe dat jeukende snotje uit je neus peutert.

Of erger: mensen die vragen of je samen op de foto wil. Na twee van die verzoekjes per dag zou ik in janken uitbarsten en schreeuwen dat ik daar tótaal geen zin in heb en dat ik ’s avonds ook niet naar RTL Boulevard wil en vragen waar IN GODSNAAM DIE OXAZEPAM BLIJFT. Er is een goeie kluizenaar aan mij verloren gegaan.

En dan dat continue online leven. Dat je alles wat je doet op Instagram moet gooien, want ja, dat hoort er nou eenmaal bij. Ik zie mezelf al tijdens een gratis reisje om Verweggistan te promoten blije foto’s zonder putten op m’n dijen posten (gephotoshopt – want ik heb gewoon cellulite net als ieder ander) terwijl ik in werkelijkheid compleet overprikkeld op m’n hotelkamer lig en verlang naar m’n eigen huis en Mars-ijsjes. Want die fitbody, m’n hol.

Nee mensen, BN’er zijn, ik moet er niet aan denken. Bekend zijn an sich lijkt me al een dagtaak, laat staan als je daarnaast ook nog moet presenteren of acteren. Wat mij betreft krijgt elke BN’er een lintje. Gewoon, voor overleven. Want jezelf staande houden in deze crazy drukke transparante online wereld, daar krijg je misschien niet zoveel rust van, maar wel héél veel van mijn respect.

Lianne Marije Sanders (29) is freelance journalist en schreef met twee collega’s het hilarische boek ‘Zeik niet zo’. Je kunt haar volgen op Twitter en Instagram.