Lees ook
Lianne (29) over de huizenmarkt: ‘Ik weet zeker dat ik nooit een huis kan kopen’

Winterdepressie, hold my beer, want ik zie ineens mogelijkheden, mannen, en de kans op een gelukkig leven met een labrador en een veranda op elke hoek van de straat. De uitdrukking ‘als sneeuw voor de zon verdwijnen’ is gebaseerd op mijn deprimerende gemoedstoestand. Daar is met een beetje temperatuurstijging namelijk niks van over.

Ik vind die koude eerste maanden van het jaar verschrikkelijk. Begrijp me niet verkeerd: met een glas gluhwein en een puppy goede gesprekken voeren met je vriend voor de openhaard lijkt me helemaal het einde, maar in de praktijk komt het er toch vaak op neer dat je met statisch haar en voeten als ijsklompjes voor de vierde keer Alles is Familie aanzet. Als je ’s ochtends de gordijnen opendoet is het donker óf grijs en elke jas die een beetje modieus verantwoord is, doet door de ijzige wind je vetrollen bevriezen. Rollen die je zorgvuldig hebt opgebouwd, want met die grijze natte ellende buiten is het minste wat je kunt doen toch wel jezelf volproppen met kaasfondues en chocolademelk.

Dan de zomer. M’n fantasie gaat al bij de eerste zonnestralen met me aan de haal. Ik zie mezelf stralend zitten op terrassen met witbier, door het leven huppelen met zwierige rokjes en een picknickmand en blakend van energie de ene column na de andere tikken. Iedereen die zegt dat joie de vivre niet voor de Hollandse nuchtere vrouw is weggelegd, moet bij 25 graden eens op mijn deur kloppen.

Lees ook
Lianne (29) over Temptation Island: ‘Ook jij wil stiekem weten wie met wie tongt’

Ook vraag ik me met lekker weer altijd af: waarom verhuis ik in godsnaam niet naar Bali of Barcelona. (Ik weet dat deze plekken tamelijk ver van elkaar afliggen, maar het allitereert zo lekker.) Het lijkt wel zelfkastijding, moedwillig in Nederland blijven en me in de winter elke dag afvragen of het nóg kutter kan (vaak wel) terwijl ik ook naar een tropisch oord kan vliegen. Want hé, ik moest toch zo nodig freelancen? Nou, hup, grijp die vrijheid bij z’n lurven en gá.

De tweede zomerse dag van het jaar ben ik meestal nog steeds dolenthousiast over dit idee. Dan ga ik eens googelen op ‘overwinteren op Bali’, kijk ik naar tickets en app ik wat goede vriendinnen (OMG ik snap niét dat we niet in een warm klimaat gaan leven – ik ook niet!). Waarna ik er vervolgens tóch weer niks mee doe. Want god, ja, m’n vriend kan niet zomaar weg, ik ben toch wel gehecht aan Amsterdam en zonder m’n vriendinnen lijkt zo’n tropische winter ook een stuk minder leuk.

Dus dan zit er maar één ding op: volop genieten van de warme dagen die we hier hebben. En die zijn schaars, lieve mensen. Dus hup, ga vandaag dat terras op, trek dat rokje aan en vul die picknickmand. Volgende week zitten we weer aan de kaasfondue.

Lianne Marije Sanders (29) is freelance journalist, schreef met twee collega’s het boek ‘Zeik niet zo’ en verwondert zich op Twitter over het dagelijkse leven en haar eigen onhandigheid.