Naast sociale eenzaamheid, bestaat er ook emotionele eenzaamheid. Dat ontstaat wanneer je verbinding mist met anderen. Begrip. Liefde. Of iemand die zich om je bekommert.

Ik heb lieve familie en vrienden. Ik ben sociaal gezien niet eenzaam. Toch voelde ik me de afgelopen maanden vaak alleen. Verbinding blijkt niet altijd vanzelfsprekend.

Ik was vaak verdrietig. Omdat m’n vriend het had uitgemaakt, omdat ik geen werk had, of omdat er droevige herinneringen uit m’n jeugd boven kwamen. En ik merkte dat wanneer ik mijn gevoel deelde, mijn dierbaren direct paraat stonden met een oplossing. Een natuurlijke reactie, want we zijn gewend om geen uitdaging uit de weg te gaan en gelijk te kijken naar hoe we een negatief gevoel kunnen ombuigen naar iets positiefs. Wat dat betreft hebben al die ‘omdenken’-boeken geen windeieren gelegd.

Maar ik wilde geen advies. Ik wilde iemand die luisterde, lief was en soms eens zei: ‘Kom maar naar mij’. Ik zocht geen oplossing die problemen van tafel zou vegen en me zou verzekeren van een schone lei. Ik wilde dat verdriet er gewoon even mocht zijn.

Een oplossing bieden aan iemand met verdriet impliceert soms dat wanneer raad niet wordt opgevolgd, er ook niet meer gezeurd mag worden. En dat is een doodsteek voor verbinding. Je hoeft niet te doorvoelen wat een ander meemaakt om ‘m te begrijpen. En je hoeft iemand niet altijd te begrijpen om ‘m te kunnen helpen.

Uitspreken wat ik zoek in steun, bleek het begin van verbinding. Het werd veilig om gevoelens te delen. Toch betekende dit het einde van sommige vriendschappen. Maar gek genoeg ook van eenzaamheid.

Lianne Marije Sanders (29) is freelance journalist, schreef met twee collega’s het boek ‘Zeik niet zo’ en verwondert zich op Twitter over het dagelijkse leven en haar eigen onhandigheid.

Voor de LINDA.tv serie Hoe is het nu met… spreekt Simone openhartig over haar eenzaamheid: