Misschien komt het omdat elke verboden vrucht tóch lekkerder is en we er gigantisch lang op hebben moeten wachten, maar ik heb de Olympische Spelen nog nooit eerder zó intens gevolgd als tijdens deze uitgestelde editie.
Of nee, ik heb er een andere verklaring voor. Twee woorden: De Oranjezomer.
In de ruim vijftien jaar dat ik inmiddels bij de televisie werk, heb ik het geluk gehad om werkelijk van alles te mogen maken. Maar dan is er ook altijd nog die eerste grote tv-liefde, in mijn geval: Barend & Van Dorp.
Groen als gras begon ik in 2005 als stagiair bij de toen al legendarische talkshow van Frits Barend en Henk van Dorp. Begonnen als wekelijks voetbalprogramma, maar uitgegroeid tot één van de belangrijkste nieuwsbepalende dagelijkse shows van Nederland.
Alles mocht en alles kon. Er was bij mij geen enkele twijfel over: de eerste stapjes in de televisiewereld moest en zou ik dáár zetten. Met alles wat ik in de twaalf maanden daar heb meegemaakt, zou ik minstens tien boeken kunnen volschrijven.
Acht jaar later stond ik wéér met mijn neus bovenop een stukje televisiegeschiedenis. In de zomer van 2013 werd ik onderdeel van het allereerste redactieteam van RTL Late Night.
Het totáál anders dan anderen-concept van Humberto Tan sloeg in als een bom. Binnen een paar maanden werd de concurrentie volledig weggevaagd en werd RTL Late Night de talkshow waar je als gast móest zijn en die je als kijker niet mocht missen.
Inmiddels zijn we wéér acht jaar verder en is het 2021. En opnieuw ziet de talkshowwereld er helemaal anders uit. Of eigenlijk vooral hetzelfde. Het maakt namelijk niet meer uit of je naar Op1, Jinek, Beau of Humberto kijkt: een tafel, gasten, punt. Geen enorm bijzondere uitspattingen of enigszins spontane interacties.
Je weet wat je krijgt en daar is dan ook alles mee gezegd. Ik krijg daar enigszins jeuk van, omdat ik vind dat er op de late avond meer te kiezen zou moeten zijn. Of dat je op z’n minst verrast kan worden als kijker.
En toen was daar ineens De Oranjezomer op SBS 6 dit jaar. De dagelijkse variant van Veronica Inside, maar dan níet bij Veronica. Waarbij 62 dagen achter elkaar televisie gemaakt moest worden.
Eerst tijdens het EK, vervolgens de Tour en als afsluiter de Spelen. Inclusief de bekende grappen die absoluut soms over het randje zijn, de oeverloze gesprekken over sport, maar óók de actualiteiten en de (grove) beledigingen onderling aan tafel.
Allemaal ingrediënten die we kennen uit Veronica Inside, maar zo op dagelijkse basis ineens helemaal fris. En zeer welkom. Ook al deden Genee, Derksen en Van der Gijp dit trucje al eerder tijdens hun RTL-jaren, zo sterk als deze zomer heb ík ze nog nooit gezien.
Misschien komt het omdat het einde van het illustere voetbaltrio in zicht is? Johan Derksen stopt er na het komende seizoen immers naar eigen zeggen écht mee. Niks daarvan, dit drietal tart al járen alle tv-wetten en laat ook met De Oranjezomer zien dat een tot aan de laatste letter uitgeschreven draaiboek en de zogenaamde ‘gast van de dag’ absoluut niet tot de basisvoorwaarden van een succesvolle late night show toebehoren.
Op het moment dat ik overigens dacht het niet beter kon worden, zwaaide Wilfred Genee af voor een welverdiende zomervakantie (die uiteindelijk uitmondde in een horrorverhaal dat zijn weerga niet kent, maar dat terzijde).
Met Hélène Hendriks aan het roer ontpopte De Oranjezomer zich afgelopen week met een vrouwelijker haakje tot absolute must-see-tv. Een losse en ontspannen Youp van ’t Hek waar ik sinds jaren weer eens om kon lachen. Een uitgelaten Estavana Polman die duizend keer beter uit de verf komt dan in haar vakantiebaantje bij de NOS. En zelfs ruimte voor Henk Krol om het gebrek aan openlijk homoseksuelen in de voetbalwereld bespreekbaar te maken. Je zou bijna vergeten dat er ook nog een medaillespiegel is.
Het respect tussen Derksen en Hendriks spat van het scherm, heerlijk voor haar dat ze zich nergens hoeft te bewijzen. Of het oenige vrouwtje tussen de bulderende voetbalboys hoeft uit te hangen. Hélène heeft zo enorm veel kennis en kunde, maar weet dat prima te balanceren met een grapje ten koste van zichzelf.
Een vrouw aan het roer geeft het oeroude format in één klap nieuwe energie. Niet ineens overdreven feministisch, maar Hélène kan in haar presentatierol veel beter de scheidsrechter uithangen dan Wilfred, simpelweg omdat ze wéét hoe het is. En laten we elkaar geen mietje noemen, een lekker wijf dat óók nog eens verstand van zaken heeft, daar kan zelfs ík als rechtgeaarde homo uren naar kijken.
Wat Barend & Van Dorp konden, kan Veronica Inside dus ook. Makkelijk. Zonder maanden aan voorbereiding, heidagen, uitgemolken rubriekjes bedenken of lange gevechten om clichématige gasten. Geef die mensen vanaf september een studio, een tafel vol gesponsorde meuk en ’t belangrijkste: een vast uitzendtijdstip op elke doordeweekse avond.
Beter kan het tijdperk VI wat mij betreft niet afgesloten worden. Als ze überhaupt ooit stoppen trouwens. Want Johan Derksen is voor mij als een goede wijn of een overjarige popdiva: hoe ouder, hoe beter.
'In deze ongezellige tijden hebben we een beetje extra zomerliefde nodig'
