Lees ook
Gay en gevlucht: de Syrische Hazem (35) schreef dit ontroerende stuk

De afgelopen twee jaar was voor mij nogal een achtbaan. In een mum van tijd ging mijn huisje-boompje-beestje-status naar die van een alleenstaande, gescheiden én lesbische moeder. Verhuizen, scheiden, verhuisdozen in- en weer uitpakken, je alleenstaande bestaan inrichten én uit de kast komen als lesbienne: het hakte er nogal in. Daar zit je dan: lesbischer dan Ellen DeGeneres, vrijgezel, alleen in een nieuw huis.

Hoe dan? Ik zal het je vertellen. ‘Het overkwam me’, wilde ik hier eerst schrijven – maar het overkwam me natuurlijk niet zomaar. Aan uit de kast komen gaat meestal heel wat vooraf. Het besef was er niet al op mijn vijftiende: het kwam geleidelijk aan, verspreid over de jaren. Bij mijn coming-out kwam een hele reeks van gevoelens kijken. Twijfel, onzekerheid, schaamte, schuldgevoel, verdriet, nieuwsgierigheid, en uiteindelijk acceptatie en zelfs trots.

Ik had wel eens een vermoeden, maar omdat ik in twee lange, monogame relaties met mannen zat, kwam het niet veel verder dan dat. Toen ik ging scheiden en de vrijheid had om te kiezen met wie ik wilde daten, merkte ik ineens dat mijn interesse alleen nog naar vrouwen uitging. Toen ik voorzichtig mijn eerste lesbische ervaringen opdeed, werden de signalen me met terugwerkende kracht duidelijk: van het van slag raken van een sportlerares tot het bingewatchen van The L-Word.

Toch bleef ik altijd twijfelen, totdat ik voor het eerst met een vrouw was. Ter verdediging: er waren in mijn jeugd precies nul lesbische rolmodellen. In mijn puberteit was er ook ‘niemand’ lesbisch, voor zover ik wist. Pas toen ik eind twintig was leerde ik de eerste vrouwen die op vrouwen vallen kennen. Tot die tijd bestond mijn wereld voornamelijk uit heterostellen.

Alles is nieuw nu, eng, onwennig. Daten, hoe gaat dat? Flirten, hoe dan? Het is soms best moeilijk. Ik dacht dat ik alles had weten bij te benen: verhuizen, scheiden, werken, moeder zijn, een sociaal leven hebben en uit de kast komen. Toch belandde ik vorig jaar in een burn-out. Zo gek is het niet: je hele leven staat op zijn kop. Je begint opnieuw. En tegelijkertijd weet je niet waar je moet beginnen.

Lees ook
Eerste gay-tienerromcom ‘Love, Simon’ krijgt lof, maar ook kritiek

De reacties uit mijn omgeving waren positief. Natuurlijk kwamen er ook vragen: hoe kan het dat je er nu pas achter komt? Weet je het zeker? Ik doe er niet meer geheimzinnig over: als iemand vraagt hoe het gaat met de zoektocht naar een man, zeg ik gewoon dat ik niet zoek naar een man. Mijn dochter heb ik het ook verteld. Het duurde even, maar inmiddels begrijpt ze dat als mama ooit gaat samenwonen dit met een vrouw zal zijn.

Je blijft je hele leven uit de kast komen, bijvoorbeeld bij nieuwe mensen. Toch zou ik alles zo overdoen. Ik heb geleerd me niet te schamen voor wie ik ben; ik schrijf inmiddels als columnist voor Zij aan Zij en ben redacteur voor Gaykrant. Er zijn te weinig lesbische rolmodellen; daar wil ik graag verandering in zien. Ik hoop anderen te bereiken die worstelen met zichzelf, te laten zien dat ze niet alleen zijn. Want uit de kast komen – ook op latere leeftijd – is vaak best een eenzaam proces: dit zou niet zo moeten zijn.

L’HOMO. zit nu ook op Instagram. Volg @lhomo voor het laatste gay nieuws, goeie verhalen en heel veel mooie mannen.

Start je dag met een verse dosis nieuws in je mailbox – geselecteerd door de redactie van LINDAnieuws. Schrijf je hier in voor onze ochtendnieuwsbrief en begin je dag goed geïnformeerd.