Serieus? Dat laatste gaat er bij mij niet in. Want geloof me, het kan de beste overkomen. Dit soort afgrijselijke berichten doen me altijd denken aan mijn jeugd. Op een dag was mijn fiets stuk en zou mijn vader me naar school brengen. Een unicum in die tijd. Ik denk dat ik een jaar of zeven was. Hij reed de verkeerde kant op. Hij was zo in gedachten verzonken en gestrest, dat ik pas op de oprit van de snelweg zachtjes durfde te zeggen: “Pap, je zou me toch naar school brengen? Nu ga je naar je werk.”

Hij vloekte en reageerde boos: “Waarom zei je dat niet eerder?” Maar hij was altijd met het werk bezig. En zijn jongste kind naar school brengen, zat niet in de ochtendroutine. Eenmaal op de middelbare school gebeurde het nogmaals, al zette hij me dit keer wel af bij de bus voor de schoolweek naar Praag. Maar hij reed meteen weg, mijn reistas nog in de kofferbak. Ik denk dat mijn vader niet de enige ouder is en was, die vooral met werk bezig is.

De Franse peuter, las ik, lag te slapen en was waarschijnlijk muisstil. Ik kan me er dus wel iets bij voorstellen. Dat je in één ruk doorrijdt, bijna te laat voor je vergadering, sollicitatie, et cetera. Maar los daarvan, wat heb je in deze situaties aan een oordeel? De man is getekend voor het leven. Je kind is door jouw toedoen dood. Het is niet voor niets dat zulke nieuwsitems steevast de bijzin ‘De vader werd in shock naar het ziekenhuis gebracht’ hebben. Het is niet te bevatten, je kind op deze manier verliezen en dan moet je ook nog door het slijk op social media.

'Hij vertrok telkens als het zijn beurt was een rondje te geven, maar reed wel in een Porsche'Lees ook

Zeg reaguurders, wees eens eerlijk… Is zoiets je, als nieuwbakken ouder, nooit overkomen? Mij wel. Toen Puck een maand oud was, besloten we bij ons favoriete restaurant te lunchen. De baby sliep nog hele gaten in dagen, en lag in de Maxi-Cosi. We plaatsten haar naast de bank waarop we zaten, ver genoeg van de open haard, want het was hartje winter. Af en toe checkten we of ze wakker was, maar ze lag vast te tukken (die fase dat ze zo diep slapen dat je je moet inhouden om niet te checken of ze dood zijn). En daarna gingen we op in het gesprek, het eten en een glaasje wijn.

We betaalden en liepen naar de garderobe, trokken de jas aan en op het moment dat we naar buiten wilden lopen, zei ik: “Eh, misschien handig dat we de baby ook meenemen.” Mijn ex sloeg zijn hand voor de mond. “O wat erg!” Ik zei beschamend: “We zijn het nog niet zo gewend, dat we met z’n drietjes zijn.” En Puck? Die heeft er niks van gemerkt.

Een paar maanden na dit akkefietje las ik dat een zeven weken oude baby van een Nederlands stel een dodelijke val had gemaakt van een Franse pier. De moeder van het meisje liet de kinderwagen even los om een foto te maken, waarna het wagentje naar beneden rolde, omsloeg en zeven à acht meter lager een betonblok raakte. Ook bij dat bericht stond: ‘De aangeslagen ouders krijgen psychologische begeleiding.’

Dit gebeurde allemaal ruim vijftien jaar geleden, maar ik denk altijd aan die ouders wanneer er opnieuw zo’n schokkend bericht opduikt. Twee seconden de kinderwagen loslaten en je pasgeboren dochter kwijtraken. Hoe vaak zullen zij het scenario hebben afgespeeld in hun hoofd? Hoe kom je over zoiets heen? En hoe kan je, zeker als andere ouders, er dan zo hard over oordelen? Ben je niet compleet de weg kwijt als je bij zulke traumatische familiedrama’s meteen je ongezouten mening geven moet?

Mantelzorger voor het karretje gespannen: 'Ze is uitbehandeld, ik wil haar nog een laatste keer zien'Lees ook