In de rij voor de boot van Den Helder naar Texel word ik gebeld door het park waar we een huisje hebben gehuurd. Er is te veel regen gevallen op het eiland en de putten kunnen de wateroverlast niet aan.
Hierdoor zijn er problemen met de riolering, dus punt bij paal betekent het dat ze alle boekingen voor dit weekend moeten afzeggen.
Inmiddels zijn we met de auto de boot opgereden. Als ik zeg dat we al onderweg zijn richting eiland, krijgen we de optie om – eenmaal daar aangekomen – meteen weer om te draaien en elders in het land in een huisje van dezelfde aanbieder te gaan zitten.
Gezien het feit dat we bijna aan de overkant zijn en dat we een speurtocht geheel geënt op de locatie organiseren, is dat geen optie. In allerijl zoeken we, op vrijdagmiddag 14:00 uur, naar een vervangende accommodatie. Het is geen sinecure, maar uiteindelijk vinden we een slaapplaats en zeggen de boeking bij het andere park af.
Wanneer de groep compleet is checken we in, verdelen de slaapkamers en beginnen met het op-vakantie-aangekomen-ritueel. Als vanzelf pakt iedereen een taak op: spullen van de auto naar het huisje brengen, bedden opmaken en boodschappen uitpakken. Er blijkt één hoeslaken te missen en er zijn geen handdoeken.
Gelukkig kreeg ik na het inchecken een mailtje: mocht er iets niet in orde zijn of we hebben nog iets nodig, dan kunnen we reageren op dit bericht. Als we een telefoonnummer toevoegen waarop we te bereiken zijn dan komt het goed.
Omdat ik, na een aantal hijgerige nachtbellers, wat voorzichtig ben geworden met het uitdelen van mijn nummer vul ik altijd dat van mijn vrouw in. Al snel gaat haar telefoon en ontstaat een vreemd gesprek. In welk huisje we zitten, wordt gevraagd: 159. “Weet u dat zeker?” We lopen naar de voordeur en daar staat inderdaad dat het klopt.
“Wij hebben helemaal geen huisje 159, zit u wellicht op Texel?” Ook daar waren we vrij zeker van. Ze zeggen dat ze met alle liefde handdoeken en een laken komen brengen, maar dat dit nummer simpelweg niet bestaat, behalve in een ander park, op het vasteland.
Verwarring alom inmiddels en ik begin me af te vragen wat hier gebeurt. Ik ga terug naar het begin, de welkomstmail van de receptie, en kijk nog eens goed. Wat ik helemaal gemist had, is dat deze mail van de verhuurder komt waar we in eerste instantie zouden verblijven.
Ondanks dat we daar niet geweest zijn, en ik eerder een bevestiging kreeg van het cancelen van de boeking, kwam er toch dit bericht. Zonder goed te kijken stuurde ik onze verzoekjes door. Ik fluister door het gesprek richting mijn vrouw dat ik het verkeerd heb gedaan en dat ze het oude park aan de lijn heeft.
Terwijl de rest van het gezelschap in lachen uitbarst, probeert vrouwlief zich met, een voor de andere kant onzichtbaar, rood hoofd te verexcuseren voor het misverstand. De handdoeken en het laken kwamen er dankzij de juiste verhuurder alsnog. En ik won de speurtocht. Alles kwam goed.
'Ze moesten lullen als brugman: eten in mijn favoriete sushirestaurant én er niet voor betalen'
Jan Versteegh is presentator, podcastmaker en schrijver. Hij woont samen met vrouw Dieuwertje en dochters Lulu en Bella. Hij is auteur van Doodmoe & dolgelukkig. Het boek geeft een eerlijk inkijkje in het vaderschap. Op deze plek zal Jan wekelijks zich druk maken en verwonderen.
