Mijn beste vriend kwam eten alsmede mijn vriendin, nu vrouw, en we bespraken de plannen voor het weekend. De zaterdag was in al onze agenda’s nog vrij. Aangezien ik ook op vrijdag niet hoefde te werken, vatte ik het plan op om voor de andere twee een speurtocht te organiseren door de hofstad. Ze zouden een tocht maken langs allerlei plekken en voor elk juist, of als eerste, uitgevoerde opdracht waren punten te verdienen.

Het begon, zoals alle keren daarna ook, stipt om 10 uur in de ochtend met een uitgebreid champagne-ontbijt. Daarna moesten ze zich in een door mij bedachte outfit hijsen, om de eerste 25 punten te verdienen, en daarmee de hele dag rondlopen. In dit geval ging het om een Feyenoordshirt, aangezien ze allebei groot fan zijn van Ajax, en wat oude kleren die ik nooit meer droeg.

Het enige wat ze verder mee mochten nemen was een ov-kaart, een pinpas en hun beider telefoon. Hier zouden steeds de nieuwe instructies op binnenkomen. De eerste stap was om op de foto te gaan in mijn oude studentenkamer in de binnenstad. Hoe ze zich daar binnen wisten te kletsen was aan hen. Al snel volgde het bewijs in de vorm van twee foto’s.

De volgende queeste was iets eten in mijn favoriete sushirestaurant, het maakte niet uit wat. Het enige obstakel: ze mochten er niet voor betalen en het ook niet stelen. Wederom lullen als brugman, maar het lukte. Ze moesten een biertje drinken in de kroeg waar ik een tijdje gewerkt had in mijn studententijd. Dit was geen zware uitdaging, maar je moet ook aan de innerlijke mens denken natuurlijk.

De dag eindigde weer in mijn huis. Niet dat ik daar was, ik zat op het strand. Het laatste wat ze moesten doen was namelijk zoveel mogelijk kleren van mij aantrekken en mij zien te vinden in de strandtent waar ik mij bevond. Elk kledingstuk zou tien punten opleveren. Deze laatste werd gewonnen doordat één van hen 14!!! petten op zijn hoofd wist te zetten.

Hierna, het was inmiddels het einde van de middag, zat het er op en bestelden we moe, maar zeer voldaan, sushi bij het eerder bezochte restaurant. Het bleek het begin van een traditie. Steeds organiseerde één van ons drie de speurtocht voor de andere twee, die tegen elkaar zouden strijden, met nul kennis van wat ze te wachten staat. Er volgden edities in: Rotterdam, Volendam/Marken, Amsterdam, Waddinxveen en Haarlem.

Daarna kwamen er kinderen en kwam het op een laag pitje te staan. Maar nu is het zaterdag, dus tijd voor de langverwachte editie op Texel. Georganiseerd door mijn vrouw, die het eiland op haar duimpje kent. Klokslag tien uur staat er ontbijt klaar en plopt de kurk van de fles. Voor de rest nog geen idee. Moge de beste man winnen.

Het is zo'n dag: 'De tandpasta smaakt gek: het blijkt dat ik handcrème in m’n smoel heb'Lees ook