Ze zei het, tijdens onze halfjaarlijkse lunch, tussen neus en lippen door, maar mijn oren waren meteen gespitst. Samen met een dierbare vriendin ga ik twee keer per jaar, al zitten we nu al op twee keer, dus we zullen er in 2024 wel over heen gaan, uit lunchen.
We hebben allebei een zwak voor harde grappen en lekker eten, en daarmee voor elkaar, en combineren die twee dan ook graag.
Terwijl we aan een erbarmelijke pata negra, te dik gesneden en koud als ijs, zaten begon ze over haar liefde voor smash rooms. Geheel onbekend met dit fenomeen herhaal ik langzaam de term. Het blijkt de plek te zijn waar groepen ogenschijnlijk brave vriendinnen de tbs’er in zichzelf kunnen loslaten.
Je wordt voorzien van een breekijzer, honkbalknuppel en hamer en krijgt vervolgens een halve huisraad tot je beschikking. Denk servies, kasten, meubels en al het andere wat lekker is om te slopen. Want dat is de enige premisse van de smash room, of bij nader onderzoek ook wel rage room geheten: je mag al je woede en agressie botvieren op afgedankte huisraad.
Waar de uitbater van deze ondernemingen hun spullen halen? Bij de kringloop. En ik maar denken dat de dingen die ik daar naartoe breng goed terecht komen. In plaats van dat een nog prima televisie, fauteuil die niet meer in het interieur past of een te klein geworden kinderfiets terecht komt bij iemand die het niet zo breed heeft en voor een habbekrats zijn huis wat opleukt of aangenamer maakt, wordt het opgekocht en vakkundig in elkaar gebeukt door losbandige heren en dames op vrijgezellenfeest of gewoon om je opgekropte woede eens goed te kunnen ventileren.
Er bleek, zo vertelde ze vrolijk verder, ook nog een alternatieve variant op dit soort kamers, en wel de autosloop. In Zwolle kon je voor negentig euro per stuk een autowrak kopen, welke je vervolgens ook helemaal tot pulp mocht slaan.
Er was binnen haar groepje van zes wel discussie ontstaan over hoeveel wagens ze dan wilden hebben. Aan de ene kant had je de afsplitsing die bang was dat als ze met zijn zessen slechts één auto hadden, dat iedereen dan net een raam en als je mazzel had een spiegel kon doen, maar aan de andere kant vonden er ook drie dames dat een aantal keer negentig euro toch wel een behoorlijke investering was. Ze waren uitgekomen op drie auto’s á raison van tweehonderdzeventig euro. En rammen maar!
Wat de vriendin wel nog als puntje van kritiek had, was dat ze bijvoorbeeld geen stanleymes mocht gebruiken om de bekleding van de stoelen helemaal tot moes te snijden. Dat was tegen de regels en dat schortte volgens haar toch wel aan het systeem. Als je mag slopen, dan moet je ook alles mogen slopen.
Nooit eerder had ik haar door deze ogen bekeken, maar terwijl ze er over zat te praten verwilderde langzaam haar blik, ze kreeg iets dierlijks. Of ik niet leuk een keertje meewilde? Ik heb heel hartelijk en vriendelijk bedankt en toen ze naar de plee was haar steakmes voor de zekerheid maar even weggehaald.
'Nog voor we een centimeter van Schiphol waren, stonden we al vijfhonderd euro in de min'
Jan Versteegh is presentator, podcastmaker en schrijver. Hij woont samen met vrouw Dieuwertje en dochters Lulu en Bella. Hij is auteur van Doodmoe & dolgelukkig. Het boek geeft een eerlijk inkijkje in het vaderschap. Op deze plek zal Jan wekelijks zich druk maken en verwonderen.
