Het mag geen geheim heten dat ik geen groot fan ben van ouderbijeenkomsten. Ze worden, ongetwijfeld, vanuit een goed hart en met de beste intenties georganiseerd, maar liever breng ik mijn schaarse vrije tijd door met mensen naar eigen keuze.
Soms echter, ontkom je er niet aan.
Eens per jaar is er op de school van mijn dochters de zogeheten Winterborrel. Een mooi moment om als ouders meer te weten te komen over de ouders achter de klasgenoten van je kind, volgens de school. Feitelijk gezien komt het er op neer dat je met zijn allen de gymzaal in wordt gepropt en daar dan onder tl-licht staat te veinzen dat je zin hebt om er te zijn.
Bij aankomst staat buiten de school al een aantal ouders te roken. Op dat soort momenten baal ik altijd dat ik ooit gestopt ben. Dan zou ik lekker daar bij gaan staan en hoef je je niet bij de honderden anderen in het zweethonk te wringen.
Eenmaal binnen klinkt Rosanne van Nick en Simon door de boxen. Typische wintermuziek natuurlijk, en pak ik de hand van mijn vrouw stevig vast om haar niet te verliezen in de drukte. Samen kan ik dit soort dingen nog net aan, maar in mijn eentje absoluut niet.
“Hoi, ik ben de moeder van Mara”, zegt een vrouw terwijl ze haar hand naar me uitsteekt. Ik heb geen idee wie Mara is, maar ongetwijfeld kent minimaal één van onze dochters haar. De moeder van Mara, geen idee hoe ze heet want dat zei ze er niet bij, ziet eruit alsof ze toe is aan een goede nacht slaap. In haar ene hand heeft ze een papieren koffiebekertje met glühwein en met haar andere probeert ze een jongetje van een jaar of twee in toom te houden. Die heeft duidelijk andere plannen.
“Hebben jullie al wat te drinken?”, vraagt MamaMara. Ze wijst met haar beker-hand richting de hoek van de zaal. Ik neem afscheid van mijn vrouw, ik weet immers niet of we elkaar hier ooit nog terug gaan vinden, en ga richting ‘bar’. Daar staan twee moeders, die ik ook nog nooit heb gezien, achter een tafel met daarop evenveel enorme pannen. In de ene wordt net een pak glühwein leeggegoten en in de andere pruttelt soep. Uit blik. Getuige de stapel lege blikken soep achter hen.
Nou ben ik geen fan van warme zoete rode wijn en zeker niet uit een pak, nog minder van soep uit blik trouwens, maar compleet nuchter ga ik dit niet volhouden. Ondertussen vertelt een vader die ik van gezicht ken over het verschil tussen zijn vorige en aankomende baan. Iets met financiën. Even denk ik flauw te vallen van verveling, maar gelukkig krijg ik twee bekers wijn aangereikt en kan ik beginnen aan de barre zoektocht terug naar mijn lief.
Wonderwel vind ik haar zeer spoedig. Ze staat geamuseerd te kletsen alsof ze op een leuk feestje terecht is gekomen en zich kostelijk vermaakt. Ik overhandig haar drankje en pak met mijn vrijgekomen hand die van haar weer vast. Nog een kwartiertje, dan is ons kroost klaar met hun feestje in de klas en dan kunnen we op huis aan.
'Hij zucht en zegt: 'Deze is niet voor jou, maar voor de Jan van de televisie''
Jan Versteegh is presentator, podcastmaker en schrijver. Hij woont samen met vrouw Dieuwertje en dochters Lulu en Bella. Hij is auteur van Doodmoe & dolgelukkig. Het boek geeft een eerlijk inkijkje in het vaderschap. Op deze plek zal Jan wekelijks zich druk maken en verwonderen.
