In vier HAVO was er aan het einde van het schooljaar een feest in de aula. Met behulp van zwarte doeken, een rookmachine en wat verdwaalde lampen zag het er precies uit zoals je een schoolfeest verwacht.
Het rook er naar puberhormonen, ik zoende met Nicole, en voormalig Sterkste Man van de Wereld Ted van der Parre stond als portier aan de deur.
Afgelopen week waande ik me weer even op een schoolfeest. Een vriend uit Rotterdam moest in zijn functie als grafisch ontwerper naar een feestje van een reclamebureau aldaar. Omdat we elkaar altijd te weinig zien en hij niet alleen wilde gaan, ging ik met hem mee. Het nuttige met het aangename combineren.
Bij binnenkomst sta ik meteen weer op een schoolfeest. Een kantoorverdieping is ontdaan van meubilair en ook hier één en ander afgehangen met doeken. Er wordt niet gedanst, ondanks dat er zeker honderd mensen binnen staan. Maar zoals het een goed schoolfeest betaamt, zal het dansen pas beginnen als het wat later op de avond is.
Eerst de kat uit de boom kijken vanaf de zijlijn. Of, zoals volwassenen dat blijkbaar doen, rond de bar groeperen met een drankje en al bijpratend op veilige afstand van de dj blijven. Een uur later wisselt de dj en alsof het collectief afgesproken is, stroomt de dansvloer vol. Er wordt gewoon binnen gerookt, stiekem. Ook wordt er gesnoven, blijkbaar normaal in de reclamewereld, want helemaal niet stiekem.
Een hip uitziende jongen, denk pornosnor, paarse muts en opvallende bril, die in de regio Rotterdam enige bekendheid geniet, pakt een miniatuurlepel uit zijn binnenzak en steekt hem in een envelopje. Zijn blik treft de mijne precies op het moment dat hij zijn neus ophaalt. Of ik ook wil? Vriendelijk bedank ik, maar hij geeft niet zomaar op. “Het is hele goede, kijk”.
Op het envelopje staat een afbeelding van Al Pacino in zijn rol als Tony Montana in de film Scarface. Ik bedank nogmaals, maar ben enorm geïntrigeerd door zijn kleine lepel. Hij begint bijna te stralen als ik er naar vraag. “Ja mooi, hè? Is gemaakt van echt zilver. Ik heb hem altijd bij me, want ik werd altijd zo moe van het geklooi met die sleutels.” Dat zijn nog eens problemen waar we met zijn allen te weinig bij stil staan. Oorlog? Oké. Hoge energierekening? Vervelend. Maar met een sleutel moeten klooien als je je neus wilt poederen. De Hel!
Als je rondloopt met speciaal bestek om uiting te geven aan je hobby, ben je misschien van amateur richting professional aan het verschuiven. Maar ach, wat weet ik er van. Ik geloof niet dat ik ooit behoord heb tot de groep mensen die de trends kunnen voorspellen.
Wie weet heeft hij al zijn bestek thuis in dit formaat en is het een manier om bewuster met je eten om te gaan; uiterst kleine hapjes. De muziek gaat steeds harder, de mensen gaan duidelijk ook steeds harder en mijn gezel en ik kunnen elkaar nauwelijks meer verstaan. We besluiten dat het voor vanavond mooi is geweest.
Wat zijn de schoolfeesten toch anders geworden dan op het Coenecoop College in 2002. Nicole was nergens te bekennen.
Jan ontdekt dat de buren 'swingen' op Jamaica: 'Of hadden jullie verkeerd geboekt?'
