Sinds een week of twee sta ik op standje mantelzorger. Het begon met mijn oudste dochter die ziek werd. Ze hoestte zo hard dat het niet anders te omschrijven was dan blaffen. In de nacht hoorde ik haar pruttelen en happen naar lucht.
Mijn angst was dat ze hiervan in paniek zou zijn, maar zodra ik dan haar kamer binnenkwam, bleek dat je prima half kunt stikken en doorslapen tegelijk.
Na drie dagen combineerde ze het hoesten met een fijn potje koorts. Hierna volgde, met exact dezelfde symptomen, mijn jongste dochter, op de voet gevolgd door mijn vrouw. Die wilde zich duidelijk niet laten kennen tegenover haar kroost, dus zette zowel qua zeehondenblafhoest als haar lichaamstemperatuur een tandje bij. De thermometer gaf 40 graden aan en de hoestbuien waren zo erg dat ze aanbood om een nachtje op de bank te gaan liggen.
Voor men met hooivorken en fakkels achter me aan wil komen: uiteraard heb ik de patiënt niet richting sofa gestuurd. Wel koos ik zelf voor een nachtje aldaar. Daar de geluidsoverlast, anders valt het niet te noemen, de hele nacht doorging dacht ik dat dat meer slaap op zou leveren. Het bleek een misvatting. Niet alleen omdat ik geen bankslaper ben, ik heb nou eenmaal een bed nodig, maar ook omdat ik het ronduit ongezellig vond om wel in hetzelfde huis, maar niet naast elkaar te liggen.
De koorts verdween bij dochter 1, het hoesten nog niet echt, maar steeg bij mijn vrouw. Een bezoek aan de dokter gaf uitslag: longontsteking. Dochter 2 had de ene dag wel koorts en de andere dag niet, maar was ook verre van fit. Mijn voornaamste taken waren voeden, wassen draaien/drogen/vouwen, zorgen dat het huis nog enigszins toonbaar was, boodschappen doen en verder zorgen dat iedereen in de ziekenboeg voorzien was van alles wat enigszins voor verlichting kon zorgen. Je merkt pas hoeveel tijd er in een gezin en huishouden draaien gaat zitten als je het ineens niet meer met zijn tweeën kan doen.
Ondanks dat ziek zijn niet leuk is, laat staan een longontsteking, merkte ik toch ook wel dat het geven van opdrachten aan ondergetekende mijn lief steeds makkelijker afging. En ik wil niet spreken van een bewust dramatisch effect, maar er werd bij tijd en wijlen zo lijdend bij gekeken dat het bijna een auditie voor GTST leek.
Wellicht, dacht de argwanende gek in mij, is dit dé manier om mij te laten voelen hoe het hier zal zijn als ik binnenkort een tijdje voor mijn werk in het buitenland zit. Dan doet mijn vrouw natuurlijk alles alleen en dit zou een zoete wraak kunnen zijn, ware het niet dat ik haar in de tien jaar dat ik haar ken nog nooit zo ziek heb gezien.
Gelukkig was daar: mijn nieuwe assistente! De inmiddels nauwelijks meer hoestende dochter wierp zich op als medezorger. Tafel dekken, opruimen, een helpende hand in de keuken, ze vond het allemaal een feest. Wellicht is dat de manier om je kinderen huishoudelijke taken te laten uitvoeren. Niet vragen of ze willen helpen, maar zorgen dat ze voelen dat ze verschil kunnen maken en nodig zijn.
En geldt dat niet voor ons allemaal? Hoe rottig voor alle zieken in Huize Versteegh het ook mocht zijn, als aan het einde van de dag iedereen in bed lag, de boel weer aan kant was en ik neerplofte op de bank was ik moe, maar zeer voldaan. Voel ik daar nou iets van hoest opkomen?
'Mijn vrouw en ik wisselen een blik: is dit nou één van de meest bejubelde scholen van de stad?'
Jan Versteegh is presentator, podcastmaker en schrijver. Hij woont samen met vrouw Dieuwertje en dochters Lulu en Bella. Hij is auteur van Doodmoe & dolgelukkig. Het boek geeft een eerlijk inkijkje in het vaderschap. Op deze plek zal Jan wekelijks zich druk maken en verwonderen.
