Vanuit de gemeente Diemen werd er voor de jeugd tussen de 4 en 8 jaar oud een zogeheten Dikke Banden Race georganiseerd. In verschillende leeftijdscategorieën konden ze een afgezet parcours volgen, op hun eigen fiets.
Iedereen kreeg een geel t-shirt met achterop de voornaam geschreven, iets wat later nog van pas zou komen.
Er was een heuse omroeper, lees: een vader met een microfoon en draagbare speaker, die het spektakel zou voorzien van commentaar. Wat ik nobel vond is dat dit alles, ook al was was het van een aandoenlijk amateurniveau, geheel gratis werd aangeboden. Het enige wat je nodig had was een fiets en een helm.
Bij de start van de race in de categorie van mijn jongste dochter stonden veertien gespannen kindjes klaar om zich in het zweet te trappen. Niet dat ze niet al doorweekt waren, want het was 30 graden en er was nergens een streepje schaduw te bekennen.
Met rode konen op de wangen wachtten ze op het startschot. Zoals dat gaat bij kleine kinderen die fietsen, was het een gewiebel van jewelste toen ze eenmaal mochten beginnen. De eerste meters kenden dan ook een paar valpartijtjes. Toen de meeste renners een beetje vaart hadden gemaakt gingen ze redelijk rechtdoor.
Een jongetje, wiens vader langs de kant stond te schreeuwen en schelden alsof hij aan een race om de gele trui bezig was, reed tijdens een inhaalpoging tegen mijn dochter aan. Maar zij hield zich, wonder boven wonder en zij het net aan, staande. Het jongetje zelf had minder geluk en viel plat op zijn gezicht op de grond. Precies op het stukje waar hij weinig had aan de verplichte helm. De boze vader was nu nog bozer, want zijn kans op de winst was verkeken.
Wat je kon winnen? Precies helemaal niks. De commentator waande zich intussen duidelijk het jongere broertje van Mart Smeets, want iedereen die rond de bocht kwam, daar waren de namen op de shirts dus voor, kreeg subiet de achternaam Van der Poel, Vingegaard of Pogacar van hem mee. Ondanks dat hij de grap wel dertig herhaalde, keek hij er iedere keer bij alsof hij net iets vreselijks lolligs had geroepen.
De baan, die rond een grote speeltuin liep, was afgezet met dranghekken. Hier verdwenen ook een aantal deelnemers, die de balans niet konden houden in de massasprint, op pijnlijke wijze in. En wat mag je ook verwachten? Als ze dat in de tour al niet kunnen, waar het deelnemersveld bestaat uit louter de beste en meest geoefende renners van de wereld, hoe denk je dan dat dit goed gaat met groepen kinderen die net van de zijwieltjes af zijn?
Aan het einde reikte de wethouder, in plaats van de aangekondigde burgemeester, de medailles uit. Wat de burgervader op zaterdagmiddag moet doen dat belangrijker is dan de Dikke Banden Race achter een winkelcentrum is mij volstrekt onduidelijk, maar goed, ik zit dan ook niet in de randstedelijke dorpspolitiek.
Iedereen kreeg eremetaal omgehangen, zonder uitzonderingen, want het ging niet om de winst. Ook het joch met de boze vader. Daar hoef je helemaal niet scheldend voor langs de lijn te staan.
'Ook ik heb me er wel eens aan schuldig gemaakt: om half acht in de ochtend aan de zuip'
Jan Versteegh is presentator, podcastmaker en schrijver. Hij woont samen met vrouw Dieuwertje en dochters Lulu en Bella. Hij is auteur van Doodmoe & dolgelukkig. Het boek geeft een eerlijk inkijkje in het vaderschap. Op deze plek zal Jan wekelijks zich druk maken en verwonderen.
