Het beloofde een saaie dag te worden: een bruiloft van een oud-collega van mijn vrouw. Een verplicht nummertje waar ik ongetwijfeld niemand kende en mee naartoe ging enkel en alleen omdat we uitgenodigd waren. Nou, dan had ik even buiten de moeder van de bruidegom gerekend!
In een Karin Bloemen-achtige jurk, zo één met een hoepelrok en felle kleuren, paradeerde ze rond alsof ze vandaag zelf in het huwelijksbootje zou stappen.
Het was verder duidelijk dat ze al redelijk in de olie zat. Het mocht dan wel net half twee in de middag zijn, zij had duidelijk een natte lunch achter de rug. Kletsnat. Gelukkig begon al snel de ceremonie.
Tijdens de speech van de ambtenaar ging er meer aandacht naar haar dan naar het bruidspaar. “Precies Mau dit, hahaha PRECIES Maurits”, riep ze keihard, maar tegen niemand in het bijzonder, toen er een verhaal werd verteld over zijn studententijd. Ook stond ze een keer op om een onzichtbaar vlekje weg te poetsen. Van de rug van haar trouwende zoon welteverstaan. Er steeg gelach op uit de zaal, iets wat ze uiteraard met liefde ontving.
Na het ja-woord, en nog tijdens de eerste kus, stond ze op om het bruidspaar te omhelzen. “Welkom in de familie”, zei ze tegen haar schoondochter, terwijl ze haar een kus op haar mond drukte. Er bleef lippenstift van moeders rond de mond van de bruid zitten. Ik keek naar mijn vrouw die het met grote verbazing gade sloeg. Het opmerkelijke was, dat van de andere aanwezigen, vrijwel niemand het raar leek te vinden, bruidegom incluis.
Tijdens het aansnijden van de taart heb ik haar niet gezien, helaas, want inmiddels was ze een grote bron van vermaak geworden. Gelukkig verscheen ze weer ten tonele tijdens het feest dat volgde. Ze wachtte de eerste dans niet af en claimde de halve vloer voor zichzelf. Eclectische moderne dans.
Het werd nog beter toen moeders de muziek liet stilleggen om te speechen. Staand op een stoel begon ze een warrig verhaal over hoe hij in de puberteit nooit gezien werd door meisjes, omdat hij nogal last had van acne en onhandig was met het andere geslacht. Mijn kleine man is zo groot geworden en ik heb het niet eens doorgehad.”
Ze stopte even om filmisch, edoch in stilte te huilen, maar vond gelukkig al snel de kracht om door te gaan. Als een ware artiest gebruikte ze de gevallen stilte voor een passend gefluisterd: “Sorry, hoor.” Even dacht ik dat het spektakel hier voorbij was, maar de echte klapper kwam onverwacht toch nog.
Aan het einde van haar verhaal wilde ze de boel mooi afsluiten. Met haar glas geheven in de lucht riep ze: En daarom: “OP HET BRUI…”
Halverwege haar zin viel ze van de stoel af. Alsof er niets gebeurd was, stond ze subiet weer op, deed (zoals het hoort) alsof het allemaal absoluut geen pijn deed en maakte ze de uithaal af: “OP HET BRUIDSPAAR!”
Zelden heb ik zo hard en niet te verbergen gelachen. Classic. Op het bruidspaar!
'Ik ben niet van plan om in een warme, overvolle trein mijn voeten aan een vreemde vrouw te laten zien'
Jan Versteegh is presentator, podcastmaker en schrijver. Hij woont samen met vrouw Dieuwertje en dochters Lulu en Bella. Hij is auteur van Doodmoe & dolgelukkig. Het boek geeft een eerlijk inkijkje in het vaderschap. Op deze plek zal Jan zich wekelijks druk maken en verwonderen.
