Het witte rechthoekige stukje papier onder mijn ruitenwisser viel me pas op toen ik al met gordel en wel achter het stuur zat. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik vergeet om te checken of er betaald parkeren geldt en bij terugkomst verrast word met een cadeautje van de lokale parkeerwacht.
Sterker nog: ik kan inmiddels een mooie verjaardagsslinger maken van al het papier van de CJIB dat door de brievenbus zijn weg naar me toe vindt. Een fijne bijkomstigheid van een licht chaotisch karakter.
Een snelle blik op de parkeerapp – deze jongen gaat mee met de techniek – laat zien dat dat het niet kan zijn: je auto mag hier kosteloos plaats innemen. Wellicht sta ik dan verkeerd geparkeerd, gebeurt ook regelmatig, of is er iets anders dat een overijverige handhaver zijn bonnenboek heeft doen trekken. Ik zet de motor af en stap uit om het papiertje te pakken. Het is geen boete, al gaat het me helaas wel geld kosten. Het briefje zegt niks anders dan: SORRY.
Er is me niets raars opgevallen aan de auto, maar aan de andere kant heb ik er ook niet op gelet bij het instappen. Na een rondje te hebben gelopen, zie ik inderdaad schade aan de rechterachterkant. Kennelijk heeft iemand tegen mijn auto aangezeten met de zijne en de middenweg gekozen. Wél een boodschap achter laten, maar geen enkele contactgegevens. Misschien stond er iemand te kijken en was dit de manier om toch over te komen als een correcte burger.
Alhoewel ik blij ben met de, ongetwijfeld oprechte, excuses heb ik hier natuurlijk geen ene reet aan. Sterker nog: als er geen boodschap was achtergelaten, dan had ik bij het later ontdekken van de butsen gedacht dat ik het zelf had gedaan. Ik denk dat ik gemiddeld toch wel één keer per jaar een paaltje, een spontaan opdoemend muurtje of over het hoofd geziene boom over het hoofd zie met alle gevolgen van dien. Wederom de chaotische persoonlijkheid.
Met het schaamrood op de kaken moet ik dan bij de garage melden dat ik ALWEER een kleine schade moet laten wegpoetsen. Nu is het eens niet mijn schuld, maar hoe geloofwaardig is dat van een notoire brokkenpiloot? Die gaan sowieso denken dat ik het zelf ben geweest en een slap verhaal heb bedacht over een briefje zonder naam en/of nummer. Het wordt weer een tergend lange walk of shame bij de dealer.
Wel handig om te onthouden als ik de volgende keer wél de schuldige ben. Ik zal altijd een pen en papier bij de hand moeten hebben, zodat als het weer eens gebeurt, ook als het iets anders dan mijn auto betreft, ik in ieder geval een briefje kan laten zien dat het niet mijn eigen schuld was.
Nu alleen nog een ander handschrift aanleren en ik zit geramd. Figuurlijk dan, alsjeblieft een keertje niet letterlijk. En voor degene die me opscheepte met niks anders dan butsen en een vod papier: je bent een lul (m/v/x)
'Hij keek samenzweerderig over de rand van zijn glas heen en deed alles uit de doeken'
Jan Versteegh is presentator, podcastmaker en schrijver. Hij woont samen met vrouw Dieuwertje en dochters Lulu en Bella. Hij is auteur van Doodmoe & dolgelukkig. Het boek geeft een eerlijk inkijkje in het vaderschap. Op deze plek zal Jan wekelijks zich druk maken en verwonderen.
