Met een goedgevulde boodschappentas sta ik in de rij voor de flessenautomaat. Een wonder, want het ding is in mijn vaste supermarkt vaker kapot dan werkend.
Dat is helemaal de hel, want dan kun je met je goede burgermansgedrag mooi alle flessen weer mee naar huis nemen.
Plus, de shopper waar de lege blikjes en flessen in zitten gebruik ik daarna weer als tas voor de nieuw gekochte spullen. Als de flessen daar nog de ruimte innemen, moet ik weer een nieuwe tas erbij kopen! Frustratie alom.
Maar vandaag doet de machine het. Uiteraard sta ik achter een man die 44!!! blikjes cola inlevert. Iets wat hem niet aan te zien is, maar misschien is het zero. Als hij klaar is, is het mijn beurt. Alles gaat er in als zoete koek. Slechts twee lege flesjes Chaudfontaine worden om onbegrijpelijke redenen niet geaccepteerd, een prima score voor deze halfbakken machine, en ik kan verder met boodschappen doen.
Bij het wegsturen van mijn karretje knik ik vriendelijk naar de vrouw achter mij, groen zeiljack aan en in iedere hand één lege fles, en ga richting de melkafdeling. Daar realiseer ik me dat ik mijn bonnetje ben vergeten mee te pakken. Ik heb wel op de knop gedrukt, maar ben daarna weggelopen. Bij de machine, die ik vanaf hier kan zien, is het een drukte van belang; die is inmiddels al tig bonnen verder. Prima.
Twee paden verder kom ik de groene jas weer tegen en wat schetst mijn verbazing: zij heeft twee bonnen vast! Eerst wil ik doorlopen, maar ik krijg nu al voorpret van iemand die moet uitleggen waarom ze mijn bonnetje heeft gepakt zonder me na te roepen. Ze ziet er, in haar dure jas, niet uit alsof ze mijn paar euro statiegeld hard nodig heeft.
Ik loop op haar af en zeg: “Ik ben mijn bonnetje vergeten bij de flessenautomaat, en volgens mij stond u achter mij, heeft u hem misschien gezien?” Haar hoofd schiet direct in de stand trostomaat en ze schrikt zichtbaar. Hortend en stotend komt ze tot: “Nee, welk gezien? Een bonnetje? Ik heb alleen deze.” Ze houdt één van de twee bonnen omhoog. De waarde? €2,60. Dat red je nooit met twee, of laat ik het misschien verkeerd gezien hebben, drie flessen.
Ik ben inmiddels helemaal vrolijk. Die enkele centen kunnen me gestolen worden. Deze vrouw is betrapt en probeert zich er totaal ongemakkelijk vanaf te maken. “Dus u hebt geen bonnetje gezien?”, vraag ik terwijl ik naar het andere bonnetje kijk. “O, deze had ik nog van de vorige keer dat ik boodschappen deed! Die was ik toen vergeten in te leveren.”
Ik zet mijn meest vriendelijke glimlach op en zeg: “Natuurlijk. Ik zal me hebben vergist.” We weten allebei dat ze liegt, en zij weet dat ik dat weet. Nooit eerder had ik zoveel vermaak voor de prijs van nog geen kopje thee op het terras.
Laat ook eens je bonnetje hangen en kijk wat er gebeurt. En altijd uitkijken voor groene zeiljacks, ik blijf het toch zeggen lieve mensen.
'Met het schaamrood op mijn kaken moest ik toegeven: ze had gelijk'
Jan Versteegh is presentator, podcastmaker en schrijver. Hij woont samen met vrouw Dieuwertje en dochters Lulu en Bella. Hij is auteur van Doodmoe & dolgelukkig. Het boek geeft een eerlijk inkijkje in het vaderschap. Op deze plek zal Jan zich wekelijks druk maken en verwonderen.
