Soms heb je de eer om als bijstander getuige te zijn van de meest ongemakkelijke situaties, zonder enige betrokkenheid te genieten. Dan begint het genieten.
Een vriend van me gaf een feestje ter ere van precies helemaal niks, wat eigenlijk de beste reden is om een feestje te geven.
Verjaardagen, huwelijken en feestdagen zijn vaak toch verplichte nummers, die te vaak in een kringetje dan wel familieruzie eindigen. Mijn volgende feestje wordt ook gevierd zonder opgave van redenen.
De opkomst was gemêleerd. Dat wil zeggen: ik kende zeker een deel van de mensen, maar ook zeker een groter deel helemaal niet. Nadat ik de gastheer een mooie fles bubbels had gegeven – goede bubbels kunnen altijd en op ieder moment van de dag, onder het mom: als je weer eens zomaar niks te vieren hebt – kwam het volgende cadeau.
Een man van mijn leeftijd in een overhemd met zeer druk motief, denk leraar aardrijkskunde die hoopt voor hip te worden aangezien, begon al met het geven van een hand. Ik weet niet hoe jullie je vrienden (m/v/x) begroeten, maar ik heb er precies nul die een hand krijgen. Zelfs de postbode krijgt van mij nog een omhelzing als hij wil.
“Gefeliciteerd”, vervolgde hij. “Waarmee?”, vroeg het feestvarken. “Je verjaardag toch? Was je niet 38 geworden?” Ik weet ook niet precies wanneer iedereen die ik ken jarig is, dus dat zij hem vergeven, maar wat wel heel leuk is, is dat de vriend in kwestie 35 is. Rustig nam ik een slokje van mijn drinken. Er zijn films slechter dan dit.
Na een aantal ongemakkelijke secondes, haalde het schreeuwerige overhemd een cadeau achter zijn rug vandaan. Ondanks het inpakpapier, dat qua motief niet eens zoveel verschilde van zijn shirt, ging het hier duidelijk om een boek.
‘Ik denk dat dit echt iets voor jou is’, was de begeleidende tekst. Het papier werd opengescheurd en er verscheen: De Bijbel van de Turkse keuken. Dit was absoluut geen cadeau voor de ontvanger, want ik geloof niet dat hij ooit in Turkije was. En om nou te zeggen dat er een groot kok in hem schuilde…
Hij keek even naar het boek en keek toen op naar de gever, die verwachtingsvol naar hem terug keek. “Dit leek je wat voor mij?”, vroeg hij duidelijk verbaasd. De man keek vragend opzij naar mij, maar ik trok een ik-sta-totaal-niet-mee-te-luisteren-gezicht en keek de andere kant op.
Mijn vriend sloeg het boek open op de eerste pagina en las voor: ‘Beste Remco, gezien jouw grote passie als keukenprins en je regelmatige vakanties naar Alanya, wordt het hoog tijd ook thuis een waar vakantiegevoel te kunnen creëren. Gefeliciteerd met jullie huwelijk en onthou één ding: de liefde gaat door de maag. Veel liefs’, en dan zijn eigen naam, die ik hier onvermeld zal laten.
Het hoofd van de man die blijkbaar Remco heet had inmiddels de kleur van een tomaat, iets wat vreselijk vloekte bij zijn eveneens vreselijke overhemd. Ik verslikte me een klein beetje in mijn bier en voelde koolzuur branden in mijn neus.
Als je ooit een cadeau krijgt dat je liever niet had willen hebben, heb je twee opties: meteen weggeven aan iemand anders of bewaren in je cadeaukist/kast, maar dan wel met een briefje van wie je het gekregen hebt. Of optie drie: het per ongeluk teruggeven aan de gever, maar bel mij dan alsjeblieft om ernaast te komen staan. Topavond gehad.
'Dan komt het hoge woord er uit: een jongetje heeft tegen haar gezegd dat ze lelijk is'
Jan Versteegh is presentator, podcastmaker en schrijver. Hij woont samen met vrouw Dieuwertje en dochters Lulu en Bella. Hij is auteur van Doodmoe & dolgelukkig. Het boek geeft een eerlijk inkijkje in het vaderschap. Op deze plek zal Jan zich wekelijks druk maken en verwonderen.
