Daar is Marjolein behoorlijk klaar mee.

Huren is het weggooien van geld. Dan kunnen die millennials, waar ik als ’82-er op ’t randje bij hoor, nog zo roepen dat het gaat om ervaren in plaats van bezitten – ik vind het lulkoek. Tis fijn als je die zuurverdiende euro’s in een huis kunt stoppen. En bij verhuizen in ieder geval káns maakt er iets mee te verdienen. Want als ondernemer zijn die bakstenen zo’n beetje je pensioen, heb ik begrepen. Maar als beginnende freelancer blijk ik overal naast de pot te pissen als het gaat om wonen. Voor een huurhuis verdien ik te weinig, voor sociale huurwoningen te veel, en er is geen hypotheekadviseur die het avontuur met me aandurft. En dat terwijl ik al jaren een huur betaal die gelijk staat aan een joekel van een hypotheek van bijna vier ton. Ik scheld niet graag in de naam van de heer of ziektes, maar godskolere.

Twaalf jaar geleden zocht ik in Amsterdam een huurwoning. Zeshonderd ballen in de maand voor een appartement in West vond ik echt te prijzig. (Haha). Ik vond iets in De Pijp. De economie bloeide op, en mijn huur ook. Hij deed zelfs aan wildgroei. Inmiddels tel ik elke maand een getal met drie nullen neer. Niet gek voor een stek midden in het bruisende leven. Maar, hallo, drie nullen. Met z’n tweeën misschien nog best op te brengen, maar als je alleen woont, twee katten daargelaten, is het aanpoten elke maand. Want die katten brengen het niet binnen.

Lees ook
Vast niet cool, maar van die hele Brexit snapt Marjolein geen hol

Dokken maar

Na wat uitzoekwerk – wat verdien ik eigenlijk bruto, netto, omzet, winst, etc. – gooide ik wat cijfers over de mail naar een hypotheekadviseur die mij verveeld liet weten dat ik voor maximaal 125.000 euro kan lenen. Wie geen zin heeft om te rekenen, dat is een last van zo’n 400 euro per maand. Want banken hebben hun lesje geleerd en zijn niet meer zo scheutig. Als je maar enigszins buiten de lijntjes van hun regels kleurt, ben je de zwakste schakel. Oftewel exit. Als freelancer moet je drie jaar aan de slag zijn voordat de banken geloven dat je wat kunt. Tot die tijd tellen ze een percentage van je inkomsten en niet de volle 100 procent.
Tegen beter weten in keek ik hoopvol op Funda, waar 125.000 euro gelijk blijkt te staan aan een parkeerplek in Amsterdam of een eenkamerflatje in een dorp zonder treinstation.

Lees ook
Aafke: ‘In de lerarenkamer werd er schamper gedaan over de staking’

Op zoek naar een huisgenoot

Een andere huurwoning dan. Vrije sector, want voor de sociale verdien ik te veel. Ha, grappig. Vrijwel niks onder mijn huidige drie nullen te vinden. En bij dat wat er wél was, durfde ik niet alleen laat over straat. Gelukkig hoefde ik me daar geen zorgen over te maken. Om in aanmerking te komen moet je vier (!) keer de huurprijs verdienen in een maand.

Kortom, ik ga op rantsoen. En ik bid dat iemand (kuch Rutte) wakker schrikt en beseft dat dit fokking niet normaal is. En ik hoor u denken: ga in vredesnaam op zoek naar een huisgenoot. Voelt gek op mijn 37e, maar het is blijkbaar mijn enige keus. Want aan die katten heb ik inderdaad ook niets.