LINDAnieuws-redacteur Kirsten Zijderveld verloor haar vader toen ze vijftien jaar was en beschrijft hoe het is om Vaderdag door te brengen zonder haar vader.
Het is eind mei als ik het eerste mailtje krijg. “Kirsten, waar verras jij je vader mee?” Ik zucht en klik hem weg. Daar gaan we weer, denk ik. Hier moet ik me weer even een maandje doorheen slepen.
Lees ook
11 x dit is waarom sommigen van jullie vaderdag zonder vader doorbrengen
Want zo is het: ik verwijder de mails nog voordat ik ze geopend heb, maar ondertussen voelt elk mailtje als een herinnering dat mijn vader (veel te vroeg) is overleden.
Daarna blijven de berichten maar komen: ‘Wil je indruk maken op Vaderdag?’ ‘Leuke fotocadeaus voor de liefste papa.’ ‘Neem je vader gezellig mee een dagje uit.’ Kón dat maar. Ook al is dit de negende Vaderdag die ik zonder hem doorbreng, het blijft een dag met een zwart randje. Ik loop zogenaamd ongeïnteresseerd langs de schappen met Vaderdagcadeaus en laat odes aan ‘de liefste papa van de hele wereld’ op social media een beetje aan me voorbij gaan. Maar ik kan niet zeggen dat het me niets doet.
Ik vraag me af hoe het zou zijn als hij er nog was. Zou ik dan een fotocadeau bestellen, of zou ik hem meenemen op een gezellig dagje uit? Misschien wel. Zou ik een kijkje nemen in de schappen met Vaderdagcadeaus of zou ík dan degene zijn die een foto plus lieve tekst voor hem op Facebook plaatst? Misschien wel. Of zou ik alleen maar genieten van zijn gezelschap? Misschien wel.
Ze zeggen vaak dat je iets pas gaat missen als het écht weg is. Nu is dat bij het verliezen van je vader nogal een understatement, maar als ik mensen hoor mopperen over hun bezorgde, chagrijnige of vervelende vader kan ik maar één ding denken: geniet alsjeblieft van hem nu het nog kan.
Ik denk vaak aan de keren dat ik hem nog wel kon verrassen. “Nee joh, ik hoef helemaal geen cadeau. Koop maar iets leuks voor jezelf,” zei hij altijd. Maar natuurlijk kocht ik dan juist een cadeau voor hem. Of, in mijn jongere jaren, knutselde ik een kunstwerkje of schreef ik een briefje. Dat hij daar veel waarde aan hechtte, wist ik toen ik bij het opruimen van zijn huis een complete verzameling van al die briefjes en tekeningen in een map vond.
Nu breng ik hem een bloem en zorg ik dat zijn plekje er weer mooi uitziet. In mijn hoofd hoor ik hem zeggen dat dat totaal niet nodig is en dat ik gewoon iets leuks moet gaan doen, maar op Vaderdag denk ook ik aan mijn vader. Zou hij dat weten? Misschien wel.
Kirsten Zijderveld (1994) is freelance journalist en tekstschrijver.
