Wanneer de politiek faalt, blijft er weinig over: ik heb niet veel meer dan woorden om het afschuwelijke onrecht aan te blijven kaarten. Hoe zinloos het ook voelt.

Het verdriet is overal. In Soedan, bijvoorbeeld, waar het geweld weer is opgelaaid. Ook daar krijgen de mensen geen rust. Een kennis met wie ik daar in 2018 heb samengewerkt belde me laatst op. Zijn familie heeft de hoofdstad verlaten, hij zit er nog, maar kan door de gevechten niet lang op een plek blijven.

Jemen, waar een acht jaar durende oorlog het land heeft verwoest en de bevolking ontheemd. De hongersnood die er heerst, is een van de allerergste.

Afghaanse vluchtelingen die door Pakistan het land uit zijn gezet. Congo, waar miljoenen hun huis hebben moeten ontvluchten door het afschuwelijke geweld.

Het is te veel, ik weet het. Overal is ellende. We kunnen niet alles oplossen. Maar we kunnen het wel proberen, tegen het onrecht blijven ageren, opstaan voor het internationaal recht en de menselijkheid. Op welke manier dan ook. Alle mensen zouden net zoveel recht moeten hebben op een veilig en waardig bestaan. Niet alleen wij of wie op ons lijkt.

Het minste wat wij kunnen doen, in onze behaaglijk warme huizen, is empathie tonen. Onze ogen niet sluiten. Inzien, erkennen, dat we het goed hebben, met onze alledaagse routine, de mooi uitgestalde cadeaus deze feestmaand, de overdaad aan pepernoten en gevulde speculaas, feestelijk versierde kerstbomen en vrolijke adventskalenders.

'Wie wil weten waarom stemmers zo massaal voor Wilders hebben gekozen, hoeft maar naar ze te luisteren'Lees ook