Wat het verhaal van Schouten en de ervaringen van politici als Kaag en Sylvana Simons aantonen, is dat het niet uitmaakt hoe hoog je positie is, hoeveel macht en invloed je in je werk hebt, het kleinzielige seksisme verhuist gewoon mee. Dat verandert niet en blijft een storende en belemmerende factor.

Niet alleen in de politiek en zeker niet alleen van mannen. Online gaat het bijvoorbeeld al wéken over Nicola Coughlan, de leuke actrice die Penelope Featherington speelt in het laatste seizoen van de serie Bridgerton. Deze derde reeks draait om haar personage, dat eindelijk de liefde vindt. En zoals dat gaat in alle Bridgerton-seizoenen, heeft ook zij intieme scènes.

Niks nieuws, zou je zeggen, maar Coughlan heeft een vol postuur en we zijn zo gewend aan alleen maar slanke actrices die naakt in beeld verschijnen, dat iedereen al van de leg was nog voordat er ook maar één blote borst te zien was.

Sommigen zijn blij met haar rol en hoe ze het standaardbeeld doorbreekt. Andere vrouwen zijn teleurgesteld omdat ze zich ‘niet in haar herkennen’. Stel je voor: dat je zo met jezelf bezig bent dat je gaat klagen dat een actrice, die al onder een extreem vergrootglas ligt, niet precies gebouwd is zoals jij bent.

Het moet een krankzinnige ervaring zijn voor Coughlan; al die idiote meningen en ‘analyses’ over haar lichaam. Ze zal vast niet beter weten, maar dit is toch wel lichtelijk absurd.

En dan hebben Coughlan, Schouten en Kaag een bevoorrechte positie. De meeste vrouwen moeten overleven.

Doorbreken dus, die hardnekkige patronen en verwachtingen. Shocktherapie.

'Het seksisme waar vrouwen wereldwijd mee te maken hebben, kan ik niet rectificeren'Lees ook