De laatste dag van het jaar. 2024 was geen goed jaar; de ellende waar mensen mee worstelen, het geweld waar geen eind aan komt, de machteloosheid die ik daarbij steeds heb gevoeld.
2024 is het jaar waarin de politiek afscheid nam van de menselijkheid en burgers wereldwijd de straat opgingen om zich júist vast te klampen aan die menselijkheid, om te protesteren tegen het gruwelijke geweld, om mensen aan de andere kant van de wereld te laten weten: jullie zijn niet alleen, we denken aan jullie.
Dat waren de lichtpuntjes afgelopen jaar: de momenten van hoop waarop mensen samenkwamen en elkaar omarmden. Alle keren dat gewone individuen opstonden tegen de macht en die uitdaagden. De alledaagse ogenblikken waarop vreemden naar elkaar glimlachten, een lange meneer een product van het hoogste schap pakte voor mijn zus die er net niet bij kon, berichten van wildvreemden die me hun waardering overbrachten.
Het zijn de kleine, terloopse daden die zich in je geheugen nestelen en hoop bieden wanneer je het nodig hebt. En hoop is wat we nodig hebben. Of laat ik voor mezelf spreken: wat ik nodig heb.
Hoop dat er nu eindelijk, éindelijk iets gedaan wordt tegen het afschuwelijke geweld dat wereldwijd zo veel onschuldige slachtoffers maakt. Dat mijn hart bij de Palestijnen is, is geen geheim, maar mijn hart is bij alle slachtoffers die rust en gerechtigheid verdienen.
Hoop dat de Iraanse en Afghaanse vrouwen manieren vinden om de vijandige mannen klein te krijgen. Dat vrouwen wereldwijd beter beschermd worden. En dat wij hier, verwend door vrede en welvaart, beseffen dat de democratie in gevaar is en verdedigd moet worden.
2024 was geen goed jaar, maar 2025 wordt een nog grotere uitdaging. Ik hoop dat de goede krachten, de zachte krachten meer van zich laten horen, zich verenigen en opstaan tegen al het onrecht. Ik hoop op minder egoïsme en meer altruïsme, maar ik weet ook dat we ons op het ergste moeten voorbereiden.
Nu het oude jaar ons overdraagt aan het nieuwe, mag ik hopen. Morgen moet ik er weer vol tegenaan. De laatste dag van het jaar – en voor mij ook de meest melancholische.
'Dit was geen vrolijk jaar, maar gelukkig waren er mensen die niet opgaven'
Hassnae Bouazza is journalist, schrijver, vertaler en programmamaker. Ze werkt als freelancer voor televisieseries, schrijft voor NRC, schreef samen met sterrenchef Soenil Bahadoer het kookboek Spicy Chef en heeft haar eigen online glossy Aicha Qandisha. Voorjaar 2022 verscheen haar nieuwe boek Een koffer vol citroenen.
