Ik zag zijn profielfoto en was er meteen van overtuigd: dit is helemaal mijn type. Zonder aarzelen zei ik tegen mijn collega: “Geef mijn nummer en laat hem mij bellen voor een date.” Alles op basis van één foto. Maar goed, mijn oppervlakkige brein nam het even over. Na wekenlang over koetjes en kalfjes te hebben geappt, spraken we eindelijk af. Spannend, maar ook doodeng. Ik reed naar de stad waar hij woont en deelde mijn live locatie met vriendinnen – voor het geval dát. Als ik de volgende dag niet zou antwoorden, zou mijn locatie hen in ieder geval leiden naar mijn verdwenen lichaam.

Maar nee, gelukkig was ik de volgende dag niet gescalpeerd of gekidnapt. De volgende dag zat ik thuis, met mijn hoofd in de wolken. Ik stuurde hem appjes met hartjes en belde mijn vader om te vertellen dat ik zo’n ontzettend leuke date had gehad. Ik dacht terug aan de avond ervoor. Niet alleen qua uiterlijk was hij mijn type, maar ook qua persoonlijkheid. Tijdens het etentje raakten we niet uitgepraat, ik had een onmiskenbare klik gevoeld. En omdat hij het blijkbaar ook leuk vond, spraken we nog een keer af.

En omdat hij blijkbaar net zo impulsief is als ik, boekten we tijdens die tweede date een ticket naar een Spaans eiland.  Hoe dan? Wat was dit voor gedrag? Had ik dan niets geleerd van de keren dat ik hals over kop verliefd werd, mezelf compleet verloor en uiteindelijk met een gebroken hart eindigde? Waar was die volwassen, rationele versie van mij gebleven? Mijn omgeving verklaarde me voor gekkie, maar tegelijkertijd moedigden ze me aan: “Ga genieten, Taat!”

En hier zit ik dan, op een klein eiland midden in de Atlantische Oceaan, met een man die een paar weken geleden nog een wildvreemde was. Een wildvreemde die nu al zo vertrouwd en veilig voelt, bij wie ik mezelf kan zijn en met wie ik kan lachen tot ik in mijn broek pies. Hoe het verder gaat? Ik heb geen idee. Aan de ene kant fluistert dat stemmetje nog altijd, dat zegt: rustig aan, straks donder je weer keihard naar beneden. Aan de andere kant voelt het alsof ik in een feelgoodfilm zit, waarin alles op magische wijze gebeurt.

Sorry pap, deze keer kan ik jouw advies niet helemaal opvolgen. Dit voelt simpelweg te goed om voorzichtig te zijn. Misschien is dit wel mijn volwassen versie: iemand die eindelijk durft te voelen en dat ook uitspreekt, zonder remmen. En weet je wat ik stiekem hoop? Dat ik je op een dag met trots kan vertellen: “Pap, dit is ‘m.” En dat jij dan knikt en zegt: “Dat dacht ik al, kind. Het is je zo gegund.”

‘Wanneer ga ik er eindelijk écht schijt aan hebben? Máxima, Margot Robbie en Bella Hadid – wij poepen allemaal’Lees ook