Hopelijk beledig ik hiermee niet te veel mensen, maar bowlen is geen echte sport. Natuurlijk komt er oefening, talent en ervaring bij kijken, maar voor ik een sport serieus kan nemen moet het ’t niveau van het kroeggevoel ontstijgen.
Poolen, darten en bowlen; het zijn voor mij activiteiten die je in gezelligheid en met een hapje en drankje uitvoert. Mocht je in één van deze sporten serieus competitie bedrijven: mea culpa.
Wanneer ik ga bowlen dan prevaleert de sfeer boven de score. Dat is echter niet voor iedereen zo, weet ik nu. Op zondagmiddag gingen we met de familie van mijn vrouw een balletje gooien op de bowlingbaan. Op de baan naast ons was een groepje mannen met serieuze gezichten aan het gooien. Ze kwamen duidelijk niet voor hun plezier.
In mijn derde beurt gebeurde er een klein wonder, want ik gooide zowaar een strike, geheel per ongeluk. Vanaf de bank klonk unaniem gejuich, nogmaals we kwamen niet voor het wedstrijdelement, en ik gooide theatraal mijn handen in de lucht. Dát was niet de bedoeling. Één van de norskijkers, hij die soms wel drie strikes achter elkaar gooide en daar dan geen enkele reactie op liet zien, kwam zeggen dat dit zo niet kon. Ze hadden hun concentratie nodig en of we de regels van de baan wilden accepteren. Let wel: we hebben het over de zondagmiddag en de bowlingbaan was als een afgeladen kermis vol met schreeuwende mensen, kinderfeestjes en pompende muziek. Precies zoals het, wat mij betreft, een bowlingbaan betaamt.
Ongeveer twintig minuten later gooide mijn oudste dochter een zogenaamde spare, in je tweede worp alle pins omgooien, en uiteraard volgde er applaus. Ook met dichte goten op de baan was dit een prestatie van formaat.
Binnen een minuut stond de bedrijfsleider van de bowlingbaan, een jonge twintiger met ongelukkige huid en dito uitstraling, voor ons om te vragen wat het probleem was. Wij, ons van geen kwaad bewust, zeiden dat we juist heerlijk aan het spelen waren. Er was een klacht binnengekomen vanwege ons lawaai. Hij kwam zelf met moeite boven de herrie uit. Ik vroeg hem wat de klacht was. Dat we aan het joelen waren na een goede worp. Ons gezelschap bestond uit 6 volwassenen en 3 kinderen. Ik wil niet zeggen dat we een burgerlijk zooitje waren, maar er was niets ordeverstorends aan. Hij keek erbij alsof hij ook niet begreep wat hij precies kwam doen.
Als onze buren in stilte willen bowlen, zei ik, moeten ze misschien meedoen aan een officiële competitie of maandagochtend om negen uur komen in plaats van in het weekend. Daar was de manager het wel mee eens, behalve dat ze pas om tien uur open gingen op maandag.
Na onze buren, in andere bewoording, te hebben gezegd dat ze zich niet zo moesten aanstellen kon iedereen weer verder met zijn of haar spel. We bestelden een portie kaastengels en bitterballen. Weer kwam de manager langs, ditmaal om te melden dat allebei de snacks helaas niet op voorraad waren. Hij had alleen nog gemengd bittergarnituur, maar dan zonder deze twee erin. Kijk, als je je dáár nou druk om maakt, dan snap ik het helemaal. Een bowlingcentrum zonder goede snacks is als een vakantie met alleen maar regen. Nog steeds leuk, maar je gaat toch met een raar gevoel naar huis.
'De dierenarts bepaalde daar op dat moment dat ik een harteloos unmensch was'
Jan Versteegh is presentator, podcastmaker en schrijver. Hij woont samen met vrouw Dieuwertje en dochters Lulu en Bella. Hij is auteur van Doodmoe & dolgelukkig. Het boek geeft een eerlijk inkijkje in het vaderschap. Op deze plek zal Jan wekelijks zich druk maken en verwonderen.
