Dat gaat ongeveer als volgt: wakker worden, ontbijten, constateren dat de keuken en eettafel binnen twee minuten ontploft zijn, opruimen, schoolwerk introduceren, discussie voeren over dat schoolwerk – want daar hebben de kinderen geen zin in – onderhandelen over het schoolwerk en ze uiteindelijk zover krijgen in ruil voor een pauze met spelletje.

Vervolgens pauze van het schoolwerk, spelletjes doen, het pincetje van Dr. Bibber onder de bank vandaan zien te halen, de onderdelen van de rest van de spelletjes bij elkaar verzamelen – omdat die tijdens het zoeken naar het pincetje van Dr. Bibber door de jongste door de hele keuken zijn gegooid – opruimen, knutselen, klei van de muur schrapen, verf van de tafel vegen, verf van de kleren van de kinderen met een natte doek vegen en constateren dat minstens één van de drie kinderen volledig nieuwe kleren aan moet.

Dan beginnen we weer opnieuw met opruimen, een speurtocht (niet naar het pincetje van Dr. Bibber), opruimen, lunchen, opruimen van voornamelijk etensresten onder de tafel, schoolwerk deel twee, opruimen van schoolwerk, drie kinderen jas en schoenen aan zien te krijgen, een frisse neus halen, thuis komen, jassen en schoenen opruimen, even met de kat spelen, pleisters plakken – omdat onze kinderen pleisters zien als modeaccessoire – overleggen met vrouwlief of we al onze eerste glas wijn mogen drinken, geen glas maar een fles wijn drinken, opruimen, koken en eten, beetje opruimen, kinderen naar bed en tot slot: grondig opruimen. Keer op keer, dag op dag.

Inderdaad, net als de film Groundhog Day. Maar toch geniet ik elke dag weer. Heerlijk om zoveel tijd met de kindjes te kunnen doorbrengen en zo dicht bij elkaar te zijn. Maar het is bij tijd en wijle wel een uitputtingsslag. Niet dat ik aftel, maar nog maar 22 dagen. Om in kerstsferen te blijven: Halleluja.

Lees ook
‘Er is niets erger dan een teleurgesteld kindergezichtje op pakjesavond’