Mijn dochter (5) staat in de kamer met haar nieuwe jurk met wapperrok en een plaatje van een konijn erop. Ze draagt een diadeem, een vlecht in haar haren en om haar benen een roze maillot. Ze ziet er uiterst snoezig uit terwijl ze ondertussen gromt, huilt en stampt van woede.

Haar wangen hebben de paarsroze kleur waaraan je kunt zien dat het kookpunt bijna bereikt is. Haar aanraken of toespreken om te troosten is verleidelijk, maar zou nu een kapitale fout zijn. Een woord en ze ontploft, een vinger en je gaat zelf in vlammen op. Het fiasco begon zoals altijd met goede bedoelingen.