‘Zie je die topfitte dame hierboven, die met de fitnesshoepel en het sixpack? Ik had haar kunnen zijn, als ik me de afgelopen maanden braaf door de pandemie had gehoelahoept.’
Redacteur Ellen deelt in deze column het verhaal van haar verwaarloosde fitnesshoepel, hopend op herkenning. Ze kan toch niet de enige zijn met gesneuvelde coronavoornemens?
Het was april en ik was vastbesloten om me goed aan alle maatregelen te houden. Buiten kwam ik nog amper, alleen voor boodschappen en een rondje hardlopen in de late uurtjes. Met dat laatste wilde ik gaan stoppen, dat leek me beter voor de omgeving. Zo’n slipstream vol bacteriën is tenslotte voor niemand leuk. Er kwam vaart achter die beslissing toen ik op de Instagram Story van een vriendin ineens een hoepel zag staan. Eentje om mee te sporten, een heuse fitnesshoepel. Hoe leuk is dat?!
Diezelfde vriendin vertelde enthousiast dat ze sinds de lockdown vaak hoepelde tijdens het kijken van een serie of film, haar manier om binnen in shape én vermaakt te blijven. Ik las me wat verder in over de voordelen van hoepelen – zo blijkt het goed te zijn voor je conditie, rugspieren, tailleomvang én motoriek, hoppa – en bestelde meteen een exemplaar bij hoepelspecialist ‘Robin Hoop’ (haha). Mezelf fit hoepelen tijdens het bingewatchen: wat een geweldig plan.
Na drie dagen werd de hoepel thuisbezorgd: even uitvouwen en ik was klaar om te gaan. Tijdens mijn lunchpauze deed ik een klein testrondje om te kijken of ik er misschien aanleg voor had. Spoiler: nee. Het roze rondje viel steevast na een heupwieg of zes op de grond, langer hield ik haar met geen mogelijkheid in de lucht. Diezelfde avond probeerde ik het nog eens, wederom zonder succes. En dat was het. Sindsdien heb ik ‘r nooit meer aangeraakt, uit angst om nogmaals geconfronteerd te worden met mijn niet-zo-soepele heupen.
Nu staat ze al zes maanden tegen de muur, achter het wasrek en naast de stofzuiger (voorwerpen in dit huis die ik gelukkig nog wél gebruik). De fitnesshoepel is een stilzwijgende getuige van mijn goede voornemens die op niets zijn uitgelopen. Ze wacht nog steeds geduldig tot ik een keer vol goede moed een poging waag. Ha.
De pink velvet fitnesshoepel ‘in actie’
Toch gaat het door mijn hoofd: wat had ik kunnen bereiken met een halfjaar toegewijd hoelahoepen? Was mijn core nu net zo sterk geweest als die van Shakira? Had ik nu zonder moeite vier trappen op kunnen rennen? Had mijn middel misschien een Ashley Graham-achtige upgrade kunnen krijgen? Ik zal het nooit weten.
In my defense: het is niet alsof ik helemaal niets doe. Ik wandel weer vaker en sinds augustus probeer ik met een hardloopklasje mijn conditie terug op peil te krijgen. Maar nu we middenin die tweede golf zitten, kan het zijn dat ik binnenkort deze ronde rakker toch echt moet gaan afstoffen. Op (hula)hoop van zegen, dan maar.
Lees ook
Hoe blijf je ook in dit jaar positief? ‘Dans, sport en zorg’
