Lees ook
Felicia is met haar gezin op wereldreis: ‘Wil je iets? Doe het! Carpe fucking diem’

And off we go. Op wereldreis met ons gezin, met als eerste bestemming Australië. Wat een luxe. Maar ook: wat een voorbereiding. Eerlijk is eerlijk, C. nam het allergrootste gedeelte van de logistiek op zich en stippelde in grove lijnen onze reis uit. Ik hield me bezig met de communicatie richting school (want ‘we willen onze plek in deze fijne klas niet kwijt’), het verzamelen van alle benodigdheden en, niet geheel onbelangrijk, de koffers inpakken.

We namen afscheid van familie en vrienden, regelden een oppas voor ons huis en verwelkomden ook nog even de nieuwe baby van mijn broer en schoonzusje. Alles in de startblokken voor ons grote avontuur, want zo voelde het wel. Spannend? Ja. Lastig afscheidnemen? Ja. Want wat als er thuis ineens iets gebeurt, of het vliegtuig neerstort, of iemand van ons heel ziek wordt? Maar, tropenkind als ik ben, was en is mijn grootste angst gek genoeg juist of ik ooit nog wel terug naar huis wil. De tijd zal het leren.

En zo togen we dan eindelijk – doodop van al het last minute geregel – via Frankfurt naar Singapore, waar C. eerst nog een zakelijke meeting had en wij alvast een paar dagen konden acclimatiseren.

Dat acclimatiseren bleek wishful thinking: we hadden allemaal een jetlag waar je u tegen zegt en na twee dagen werd George doodziek. Paniek. Kwam die halve apotheek die ik had meegezeuld (en C. tot woede had gedreven tijdens het strenge inpakken, want ‘wanneer zouden we dat in hemelsnaam allemaal nodig hebben?’ Nou, in Singapore dus) toch nog van pas, evenals de ietwat grote voorraad aan schone kleren (‘wanneer gaan de kinderen dat allemaal dragen?’ Nou, in Singapore dus).

De wasmachine in het kleine appartement draaide overuren en ons zieke kind verbruikte zijn halve garderobe. Na drie dagen ploeteren en zorgen zaten we met een uitgeputte George en een hele zoete Alba de laatste acht uur richting Brisbane uit, en na een finale projectielkots bij aankomst zaten we eindelijk in de huurauto richting Byron Bay.
We made it. Finally Down Under, in het land van de kangaroos, eindeloze stranden en gigántische spinnen.

Terwijl ik dit schrijf kijk ik uit over een groene vallei en hoor alleen de vogels fluiten. We zijn geland – letterlijk en figuurlijk. Hier gaan we de eerste vier weken van onze reis doorbrengen, langzaam in het reisritme komen en alle bagage afschudden- de figuurlijke dan, want die vijf overvolle koffers zeulen we steeds met ons mee. Travel light komt helaas niet in mijn woordenboek voor.

Meer zien van Fee en haar wereldreis? Al haar verhalen vind je op The Travelling Toddler. En voor alle foto’s moet je hier zijn.