‘Ik heb zo’n leuke man ontmoet’, is een zin die vriendin Sandra de afgelopen jaren wel vaker heeft uitgesproken.
'Als de Facebook Dating-rode vlag wappert maar je vriendin het niet ziet: 'Hij lijdt echt''
Het is een lieverd, onze levens komen redelijk overeen (gescheiden met tieners, al heeft zij er drie lopen en ik slechts twee). Maar waar we wezenlijk in verschillen is onze houding ten opzichte van mannen en de liefde.
Daar waar ik het vertrouwen redelijk kwijt ben en daar vrede mee heb, fladdert Sandra er lustig op los. Het maakt niet uit hoe vaak ze in de liefde teleurgesteld wordt, ze blijft er volledig voor openstaan. En ik bewonder dat. Twee jaar geleden had ze een relatie met Nino, een claimerige Italiaan. Hij besloot haar theatraal ten huwelijk te vragen, drie dagen nadat Sandra had aangegeven dat ze meer ademruimte wilde. Na Nino, verder geen kwaad woord want hij hielp mij met klusjes thuis, kwam Alain. Een kunstenaar die in mijn ogen gewoon met Sandra’s gevoelens speelde. Maar ja, in het liefdesleven van je vrienden ben je slechts ooggetuige. Soms krijg je een live-verslag, maar uiteindelijk schrijven zij het verhaal en ben jij figurant.
Afgelopen herfst vertelde Sandra dat ze nu echt een héle leuke kerel had gevonden, via Facebook Dating. Een contradictio in terminis, dacht ik. Ik ben de laatste die een ander z’n liefdesgeluk misgunt dus ik was blij. Ook toen Sandra zei dat hij Ronnie heette en Surinaams was. Daar kwam niet alleen het vooroordeel van de buitenvrouw, maar ook mijn eigen slechte ervaring de kop opsteken. “Doe je wel rustig aan?” vroeg ik. Sandra knikte geruststellend. Hij was leuk, slim, wel tien jaar ouder, had een goede baan, volwassen kinderen en zijn leven helemaal op orde. “Bijna te mooi om waar te zijn”, zei ze blij. Ik zag de rode vlag hevig wapperen, zij niet.
Gedumpt via televisie: 'Al zappend zag ik mijn partner in een datingprogramma'
Een week of wat later kwam ik ze tegen toen ik de hond uitliet. Ronnie was fragiel, lang en z’n huid leek goud. Grijze krullen, smalle ogen. Sandra stelde hem trots aan me voor, hij gaf een hand en lachte. Zij straalde. In de weken die volgden hoorde ik wisselende verhalen over heerlijke etentjes en zijn drukke baan waardoor ze elkaar weinig zagen. Agenda’s prikken bleek in deze fase al een uitdaging. “Maar als we elkaar zien is het zo fijn, het klopt hélémaal.” Zo was ze al bij Ronnie thuis geweest. “De inrichting is duidelijk op een man ingesteld.” En toch kreeg ik er een raar gevoel bij, juist omdat ze me wilde geruststellen. Soms vroeg ik Sandra waarom ze Ronnie nooit in het weekend zag: “Ook dan moet hij werken, vaak.” Dat kan, natuurlijk.
Medio december liet Ronnie weten dat hij vanwege familieaangelegenheden, zijn tante lag op sterven, in de kerstvakantie even ‘rust en geen contact met Sandra’ wilde. Hoe rood moet de vlag zijn, vroeg ik me af. “Hij heeft echt te lijden onder al die familiedingen. Het is nog te pril om me bij de Surinaamse familie te introduceren, natuurlijk. En het is een lieverd, hij loopt tegen een burn-out”, ging Sandra weer. Als ik haar vroeg wat zij precies wilde, kwam er geen duidelijk antwoord.
Op oudjaarsavond waren Sandra en ik samen, gezellig aan de wijn. “Ik heb al een berichtje klaargezet voor Ronnie, zodat ik nuchter een goed verhaal stuur.” Het was een uitgebreid verhaal, waarin ze vooral liefde voor hem toonde. Ze stuurde het vlak na middernacht op.
Pas tegen half twee ‘s nachts, toen iedereen al ver heen was, kreeg ze een appje terug van Ronnie. Het contrast was pijnlijk: ‘Ook voor jou een fijn 2025, lieverd’. Op de maandag na de kerstvakantie deed hij alsof z’n neus bloedde, hij wilde afspreken en samen uit eten. Sandra stemde in. “Om hem aan te horen.” En toen dacht ik: het is hun leven, ik ga me er niet meer over opwinden.
Gisteren ging ik even bij Sandra langs, omdat we elkaar al weken niet gezien en gesproken hadden. Ik nam aan dat het weer dik aan was met Ronnie. “Hoe is het nu met je?”, vroeg ik toen ze de koffie had ingeschonken. “Het gaat goed. Maar je had wel gelijk, Maaike.” “Wat bedoel je?” “Ik heb helemaal niks van Ronnie gehoord.” Ik wilde van alles zeggen, maar het enige dat eruit floepte was: “Toch niks hé, Facebook Dating.”
Mijn datingsite-ellende: 'Mannen zijn jaloersmakend zelfverzekerd, ongeacht brasem, badslippers en Han solo-schuilnaam'
Maaike Olde Olthof
Maaike Olde Olthof is journalist en schrijver bij LINDA.nl. Ze heeft twee tienerdochters in huis, een drie-dubbele-sandwich als levensfase en een gloeiende hekel aan huishoudelijke taken.
Ze is auteur van Wat een Scheidboek. Het rommelige co-ouderschap en het single veertigplus zijn geven genoeg inspiratie voor een roman of twaalf.
