Televisie zoals het zeventig jaar geleden ook al gemaakt had kunnen worden.

De Ring

Maar eerst de Gouden Televizier-Ring. Traditioneel gezien eigenlijk gewoon een televisiefeestje om elkaar -vaak onterecht- te overladen met complimenten over het gepasseerde tv-seizoen. En uiteraard om semi onder invloed schaamteloos om de nek van een willekeurige omroepbaas te hangen in een ultieme poging hogerop te komen. Er was dit jaar wel één ding anders: de winnaar was verrassend, terecht en meer dan welkom.

Ook al had ik liever Mocro Maffia met die Ring naar huis zien gaan, De Kinderen van Ruinerwold is absoluut een bijzondere documentaire  binnen de vaderlandse mediageschiedenis en daarom een meer dan terechte winnaar. Hopelijk heeft het stemmende publiek hiermee een nieuwe weg ingeslagen en kiest het volk voortaan niet meer alleen voor dertien in dozijn formats of remakes van buitenlandse successen.

Ik bedoel, hoe dol ik ook ben op The Masked Singer en hoe te gek het was dat Anita Witzier het aandurfde om in de première van het nieuwe seizoen mee te doen, er is meer in het leven. Een docureeks van Jessica Villerius over één van de grootste Nederlandse nieuwsverhalen van de afgelopen jaren, verdient die prijs gewoon, klaar. Hoe lang Gerard Joling ook blijft jammeren dat ie dan maar een eigen prijsuitreiking gaat organiseren bij RTL. Lekker doen. Zou persoonlijk kiezen voor De Gouden Citroen als titel.

De Dansmarathon

Op dezelfde avond als het Televiziergala is in een vrij schrale loods van 29.000 vierkante meter in Breda De Dansmarathon van start gegaan. In het programma, het paradepaardje van John de Mol, moest het allemaal gaan gebeuren. Vijftig uur dansen en wie dat het langste doet wint 100.000 euro. Op zich leuk bedacht, maar het programma voelt alsof ’t in de jaren zestig gepresenteerd door Mies Bouwman in exact dezelfde opzet had kunnen bestaan. Er zit geen spanning in, het is een allegaartje van allerlei dansstijlen en de sfeer is ver te zoeken. Of eigenlijk nergens te bekennen.

Jammer, want een groots televisie-evenement kan oprecht verfrissend zijn. Maar het leven is wat mij betreft echt te kort om hier vijftig uur aan te besteden of naar te kijken. Daarin sta ik niet alleen, met bedroevende reacties en nauwelijks publiek, lijkt het bijna alsof er meer blarenpleisters dan kijkers zijn. Dan heb je als tv-maker echt wel een probleem.

En hoewel ik dacht dat De Dansmarathon juist bij het afvallen van veel koppels nog wel spannend kon worden, zakt de energie per verstrijkende minuut verder weg. Ik houd me vast aan het feit dat er veel geld naar een goed doel gaat, dan heeft deze SBS6-flop tenminste toch nog bestaansrecht. Maar dat is dan wel echt de enige reden die ik kan verzinnen.

Het Perfecte Plaatje

Wel schokkend, uniek én onvoorspelbaar was de terugkeer van Het Perfecte Plaatje bij RTL 4. Een te gekke groep kandidaten, die in de eerste aflevering al meer dan genoeg op elkaar ingespeeld bleken te zijn. Ietsje té misschien.

Waren de foto’s van Bridget Maasland als heroïnejunk, Ruth Jacott in een hooguit compromitterende situatie of Frits Sissing in sm-outfitje nou zo ultiem schokkend? Ik vond van niet. Eerder lachwekkend. Maar in een tijd waar onze tenen steeds langer lijken te worden en werkelijk ieder gevoel van preutsheid duizend keer wordt uitvergroot op televisie, vond ik het zeer welkom.

Dat de betreffende foto’s de volgende dag niet meer door RTL Boulevard vertoond mochten worden vond ik wel weer jammer. Het werd Frits Sissing na alle ophef waarschijnlijk iets te heet onder de voetjes. Gelukkig leven we niet meer in de jaren zeventig-wereld van De Dansmarathon en weten we ongetwijfeld op internet de digitale weg naar de pikante kiekjes wel te vinden. Meer Frits graag! Ook als de kleren volgende week gewoon aanblijven.

'Deal Or No Deal': 'Een tv-talent op het juiste programma zetten is een talent op zich'Lees ook