Sofie (40) was, samen met haar man Dick (45) en dochters Annabelle (9) en Justine (6), besmet met het coronavirus. Voor LINDA.nl houdt ze een dagboek bij van hun weken in isolatie.
Na de grote voorjaarsschoonmaak komt Sofie erachter dat haar dochters weer verhoging hebben.
Ik laat het hete water vermengen met een flinke scheut allesreiniger. Vandaag is de grote voorjaarsschoonmaak aangebroken. We besluiten het hele huis te soppen zoals we nog nooit gedaan hebben. Mijn man met de stofzuiger voorop, daarachter de jongste met de dweil en ik met een sopje, alcoholdoekjes en keukenpapier om alles te ontsmetten wat we aangeraakt hebben.
Ik sla geen knopje, geen handvat en geen schermpje over. De kleden leggen we buiten en dan zetten we alle ramen tegen elkaar open om ervoor te zorgen dat ook de laatste virusdeeltjes het huis uit vliegen.
’s Avonds dekken de dames de tafel chic en bestellen we eten van het plaatselijke restaurant die nu een bezorgservice zijn gestart. Ons eigen diner aan huis om te vieren dat we corona-vrij zijn. Het is een verademing om gewoon op straat te kunnen lopen en ik begroet wat buren. Ik houd wel een veilige afstand. Je weet maar nooit.
Lees ook
Sofie’s dagboek dag 16: ‘Het lijkt wel alsof we nu pas beseffen wat er allemaal gebeurd is’
Dan besluit ik tóch de meiden even te temperaturen. De jongste is wat hangerig en heeft zo lang geslapen vannacht. Ik wil nog even vinger aan de pols houden. “Dat méén je niet.” Ongelovig kijk ik naar de thermometer: wéér verhoging. Wat ben ik blij dat we naar niemand toe geweest zijn. Ze waren vanaf woensdag koortsvrij. De oudste heeft ook een beetje verhoging dus ik stop de dames gauw in bed.
Balen, balen, balen. Op deze manier komen we dus niet van onze quarantaine af. Ik bel de GGD. Die weten het antwoord ook niet. Het kan een gewoon griepje zijn, het kan nog een restverschijnsel zijn. Wij zijn erdoorheen dus mogen wel naar buiten. De dames moeten binnen blijven tot ze weer 24 uur klachtenvrij zijn. Het kan ook een gewoon griepje zijn door het boswandelen, maar dat weten we nu natuurlijk niet.
Ook ben ik moe. Elke activiteit kost me moeite en aan het einde van de middag ga ik telkens terug in bed. De eerste nachten, toen Dick in het ziekenhuis lag, heb ik amper geslapen en de stress en de spanningen van de laatste weken wreken zich.
Ondertussen hoor ik van anderen schrijnende verhalen. Mensen die vast zitten in het buitenland. Geliefden die vanuit Breda naar Groningen overgeplaatst worden. Begrafenissen die zonder bezoekers plaatsvinden. Gezonde mensen die op de IC belanden. De drama’s raken me en ik besef dat we dankbaar mogen zijn dat wij er zonder al te veel kleerscheuren vanaf zijn gekomen. Ook al wordt de quarantaine weer met een paar dagen verlengd…
