Columnist Maddy Stolk (49) vertelt over haar leven na haar hersenbloeding. Het levert de moeder van een tienjarige dochter slapeloze nachten op. Toch gelooft ze er hardnekkig in dat het goedkomt.
Mijn hele leven lijd ik al aan grenzeloos, op niets gebaseerd, optimisme. Op niets gebaseerd omdat het leven zelf vaak heeft geprobeerd mij het tegendeel te bewijzen: ‘Het is hier een tranendal, maak dat je wegkomt.’ Maar hier ben ik nog, en ik geloof ook nog steeds dat het allemaal goedkomt. Zo geloof ik ook dat ik bij die paar procent ga horen die nauwelijks restverschijnselen heeft, na één of twee jaar. Die gedachte houdt me op de been op dagen dat ik mijn bed weer in kruip na het douchen, omdat de allesverzengende moeheid zich alweer meester heeft gemaakt van mijn lichaam, en er niets rest dan overgave. Héél soms sta ik mijzelf een blik in de toekomst toe waarbij ik niet tot die handvol gelukkigen behoor. Wat dan? Mijn dochter is pas tien, de ingewikkelde jaren komen nog.
