Laatkomer

Ik ben een laatkomer, ‘story of my life‘. Ik ben er niet trots op en ik doe het ook niet expres. Sterker nog, ik heb elke ochtend één mantra: op-tijd-komen. Hier volgt een relaas van mijn ‘struggle‘. Opmerkelijk is dat in mijn familie een aanzienlijk deel zeer punctueel is. Zoals mijn vader, de man die nog nooit te laat op zijn werk is gekomen, dankzij een strak doch uitermate kalm ochtendritueel.

Ochtendrust

Dat verliep altijd als volgt. Opstaan, in alle rust douchen en aankleden, boterhammen smeren in een onvoorstelbaar rustgevende tred. Daarop volgde het zittend nuttigen van zijn ontbijt onder het genot van de Volkskrant die net op de deurmat was geploft. Hoe hij die rust behield, is mij nog steeds een raadsel, want ondertussen renden mijn moeder en ik als twee kippen zonder kop tig keer de trap op en af. Ons allebei paniekerig afvragend hoe we in hemelsnaam wéér in die last minute modus waren beland.

Verrassingsfile

Voor mijn buluitreiking had ik alles tot in de puntjes geregeld om die dag niet aan mijn imperfectie ten onder te gaan. Alles verliep uitstekend, totdat we, net als die Belg, in een Amsterdamse verrassingsfile belandden. Op onze trouwdag gebeurde bijna hetzelfde, dit keer was het de visagist die zichzelf klem reed in een kilometerslange file. Geopende bruggen, rok tussen de spaken, you name it: Ik ken alle beren op de weg inmiddels. Alleen voor mijn bevallingen kwam ik ruim op tijd in het ziekenhuis aan…

Kinderen

De meeste keren heb ik het laatkomen aan mezelf te danken. Hoe eerder ik begin, hoe groter de kans dat ik uiteindelijk toch nog gruwelijk laat kom. Als ik vijf minuten voor de geplande vertrektijd helemaal klaar ben, vind ik dat ik nog best een wasje kan doen, of nog snel mijn nagels mag lakken om me vervolgens krampachtig in de auto te manoeuvreren met de blower op max. Met kinderen is het helemaal feest, die weten altijd feilloos jouw strakke schema aan diggelen te slaan met een tas die nog niet blijkt ingepakt, verdwenen voetbalschoenen, of de wegens succes vaak terugkerende showstopper: “Ik moet poepen”.

Goed gegaan

Het gaat ook weleens goed hoor. Dan ben ik als eerste op mijn werk en dan doe ik, terwijl ik mijn jas uittrek snel de computer aan en ren ik naar de koffieautomaat. Alles om dat rustgevende tafereeltje, van mijn vader aan die eettafel, te kunnen veinzen als mijn collega’s iets later binnendruppelen. De euforie, onbetaalbaar.

Creatiever, intelligenter en aantrekkelijker.

Ik kan het dus wel, maar echt lukken wil het niet. Met plezier lees ik daarom dan maar over wetenschappelijke onderzoeken die gedaan zijn naar het fenomeen laatkomen. Die wijzen namelijk allemaal uit dat mensen als ik creatiever, intelligenter en zelfs aantrekkelijker zouden zijn. En dan denk ik aan het nummerbord dat een vriendin uit Californië ooit had “Always late, but worth the wait”. Ik leg me er denk ik maar bij neer…