Ik dwaal door een tweedehands kledingwinkel en beland voor een rek vol Levi’s-broeken, mijn lievelings want ze zitten altijd precies goed. Ik vis mijn maat eruit en loop zonder te passen naar de kassa. Daar sta ik oog in oog met een vijand uit het verleden: strijkpatches. Van die dingen die je gebruikt als je een gat hebt in je kleren. In een nanoseconde ben ik terug in mijn jeugd.
Ik kom uit een groot gezin en ben de jongste, dus als het om nieuwe kleren ging, was ik de pineut. Hoewel mijn ouders hun uiterste best deden om goed voor hun kroost te zorgen, was er simpelweg niet genoeg geld om altijd maar voor iedereen nieuwe spullen te kopen. Dus als ik een gat had in mijn spijkerbroek, dan nam mijn moeder dat heel serieus. De oude kartonnen doos vol patches werd gepakt, een passende uitgekozen, waarna de strijkbout eroverheen ging en vol trots een “Zie je wel, geen gat meer te bekennen” volgde. Voor mij was het een absolute straf. Op school schaamde ik me, maar eerlijk zijn tegen mijn vrienden? Dat durfde ik niet. En dus hield ik de schijn maar op.

Tot ik op een gegeven moment meer patches op mijn broek, dan broek zelf had en ik de anderen en mezelf niet langer voor de gek kon houden. Onderweg naar school trok ik ze allemaal eraf. Liever met gaten in mijn broek naar school, dan met die ellendige dingen. Op dat moment beloofde ik mezelf plechtig dat wanneer ik later groot was, ik alleen nog de allernieuwste mode zou dragen. Geïnspireerd knipte ik die middag al mijn favoriete kledingstukken uit de modebladen van mijn oudere zussen en plakte ze boven mijn bed. Nog even, en het zou later zijn.
Nu is het later, ben ik groot, word ik regelmatig voor shoots in de mooiste nieuwe kleding gehesen en mag ik in prachtige modebladen staan. En hoewel ik er enorm van geniet, kan ik niet wachten om na afloop weer een comfortabele spijkerbroek aan te trekken.
Terwijl ik bij de kassa sta, denk ik aan dat jonge meisje en de onbezonnen tijd waarin ik me alleen maar druk maakte om het leed dat patches heet. Ik moet glimlachen. Het leven heeft een grappige manier om ons terug te brengen naar waar we vandaan komen. Ik leg mijn Levi’s op de toonbank – en een patch erbovenop. Wie weet heb ik binnenkort een gat in mijn nieuwe oude spijkerbroek.•