Echter, het andere moment zichzelf opsluit in huis, geen telefoon aanneemt en geen apps beantwoordt. Het lijkt op volledige lethargie, maar in het hoofd woedt een tornado. Druk, druk, druk. Dit ben ik.

ADHD heeft geweldige kenmerken, maar het maakt het leven lastig. En de liefde nog meer. Alles gaat 2.0. Een discussie? Als ik gelijk heb, heb ik supergelijk, als ik van je houd, doe ik dat met volle overgave. Niets gaat met mate, niets heeft een grens of (emotioneel) filter. Daardoor kan ik mijn minnaar overstelpen met liefde, maar soms dingen zeggen die tot op het bot kwetsen. Mijn hart zit op de tong.

Natuurlijk weet mijn geliefde niet wat zich allemaal in mijn hoofd afspeelt. Ik kom heel calm & collected over – althans, dat denk ik – terwijl ik als een overijverige belastinginspecteur alles uitpluis, wik en weeg, ontrafel en mijn conclusies trek die ik verwerk in scenario’s. Razendsnel. Het kan dan zomaar dat hij uit het niets een boze app krijgt, omdat ik een worst case scenario in mijn hoofd heb geschreven en aangenomen heb voor waar.

Net zoals, hoera, onze hyperfocus. Een veelvoorkomend symptoom van ADHD. Ik ben met elke zucht direct afgeleid óf ik ben totaal gefocused op iets of iemand. Dat is de hyperfocus, die ook geldt voor het onderwerp van mijn liefde. Alles wijkt voor hem. Alles ligt onder het vergrootglas van de hyperfocus. Vooral in het begin. Als Mehmet niet snel genoeg reageerde op mijn apps? “Oh, hij ghost me, wegwezen!” Om de paar weken maakte ik het uit, omdat er duidelijk iets niet pluis was. Uiteraard was ik met een natte vinger te lijmen, want een ADHD’er vergeet snel. Daarom ben ik nooit lang boos, ik vergeet het gewoon. In sommige gevallen een uitstekende eigenschap, maar het maakt het leven vaak lastig. En duur! Bijvoorbeeld, ik koop een nieuw blocnote met pennenset die ik netjes opruim in de kast. Aangezien ik daar niet dagelijks kijk, vergeet ik dat ik het heb en koop opnieuw. Tot ik in een vlaag van verstandsverbijstering mijn kasten opruim en zes blocnotes, acht pennensets, vier waslijnen, drie pakken post-its, twee scharen en een schoenlepel die ik dringend nodig had, tegenkom.

Normaal gesproken heb je objectpermanentie; je weet dat iets bestaat, ook al is het uit beeld. Ik heb dat niet. Dat geldt dus voor spullen, maar ook voor mijn geliefde. Al berg ik hem niet op in een kast, zodra hij fysiek langer dan een paar dagen uit beeld is, verlies ik de verbinding. Ook al hebben we de hele dag contact. Ik voel zijn liefde niet meer, dus zoek ik bevestiging. Zo belden we van de week even kort. Ik had weinig te melden en was druk bezig. Maar zodra ik had opgehangen, sloeg de twijfel toe. Zonder een seconde na te denken, belde ik terug: “Houd je nog wel van me?”

“Ja schatje altijd,” antwoordde hij rustig.
“Je voelt zo ver weg!”
“Ja schat, ik rij op de A4, dat zal het zijn.”
“Maar je houdt nog wel van me…”
“Absoluut.” Nog steeds rustig.
“Oké, doei!”, en het was goed.

Hij weet inmiddels dat mijn gedachten over elkaar heen tuimelen, dat ik niet nadenk als ik een brain fart heb, maar direct actie onderneem. Net als dat hij weet dat ik van alles kwijt raak. Als hij me op de bank ziet zoeken, de kussens optillen vraagt hij direct: “Vape kwijt?” en zoekt mee. Als we ergens op bezoek zijn, is hij degene die voor het weggaan mijn spulletjes bij elkaar raapt, want ik haal op zo’n avond al tig keer mijn tas leeg op zoek naar mijn lipgloss, spiegeltje of neusspray. Vervolgens vergeet ik altijd wel iets terug te doen, maar hij zorgt dat ik weer met mijn volledige tasinhoud thuiskom. Hij heeft hiervoor mijn onnavolgbare dank.

Wetenschappelijk vallen ADHD’ers onder neurodivergent. Net als onder anderen dyslecten, hoogbegaafden (wat ADHD’ers allebei ook vaak zijn) en autisten. Wij hebben andere bedrading in ons brein dan neurotypische mensen. In de volksmond heet dat neurodivers. Ha! Divers ben ik zeker. Er woont een flink aantal diverse mensen in mijn hoofd. En ze praten allemaal door elkaar heen. Eigenlijk heeft Mehmet wel tien verschillende vrouwen ineen. Dus ondanks mijn ietwat complexe gebruiksaanwijzing, is hij een enorme bofbips.

'Verliefd zijn op een collega is toch het leukste dat er is?'Lees ook