“Fantastisch”, vindt WJ. “Ik wist niet dat dat een optie was en ik wilde jou niet zo’n eind laten rijden. Maar helemaal goed.”

Twee dagen later rijd ik naar het zuiden. Ik installeer me bij mijn vriendin S., die onder de rook van Hasselt woont. Zo sla ik twee vliegen in een klap. Bij aankomst vallen S. en ik elkaar in de armen. Ook hier was het door corona een tijd niet mogelijk elkaar te zien.

Ze pakt me volop bij mijn billen, drukt me tegen zich aan en zegt: “Jezus wijf, wat ben je lekker.” Van haar is dat altijd een enorm compliment, want ze is schaamteloos eerlijk. Elk vlekje, elke snorhaar, elk onsje dat ik aankom of afval ziet ze en zegt ze. Echter zonder oordeel. Het is bij haar altijd alleen een constatering.

We drinken samen thee, bespreken verschillende scenario’s met WJ.  Uiteraard komt Mehmet ook voorbij in het gesprek. “Dit is een man, een Echte Man”, zeg ik. “Met een beetje saus.”

“Ik weet het niet hoor”, zegt S. “Volgens mij is die vent alleen uit op sex.”

“Dat hebben we nog helemaal niet gehad, en hij is er nog”, antwoord ik. “Als hij een quick fix had gewild, was hij nu wel een loketje verder gegaan.”

“Maar ik vind het echt zo’n type dat als hij de buit eenmaal binnen heeft, dat hij dan direct weer weg is. Dus pas maar op. Focus je liever op WJ”, is haar ongevraagde advies.

Ik blijf haar zwijgend aankijken boven mijn thee en denk alleen, dat bepaal ik zelf wel. Maar eerst is het tijd om mijn geliefde van vier maanden geleden voor het eerst weer onder ogen te komen.

Voor ik wegga, check ik ietwat onzeker mijn spiegelbeeld. “Je ziet er prachtig uit”, verzekert mijn vriendin me. “Als hij niet opnieuw verliefd op je wordt, is hij gek.” En ze pakt me weer vast. “Heerlijk”, roept ze.

S. is absoluut hetero, maar ze is heel fysiek. Zelf is ze een lange donkerharige schoonheid van 1.78 meter die vroeger veel modellenwerk deed. Ze is nog steeds mooi en wat haar nog mooier maakt is dat ze dat zelf ook vindt. Ze is zelfverzekerd en dik tevreden met haar uiterlijk. Ze neemt elke rimpel of hangend vel voor wat het is.

Haar wettige echtgenoot heeft ze jaren geleden de deur uitgedaan, eigenlijk deuren: Die van haar huis en van haar bedrijf. Er is nooit meer een man binnengekomen. Ze heeft een werkster, een tuin- en klusjesman, een paar schapen, een pauw en een hond rondlopen. Af en toe laat ze zich clandestien strelen door een getrouwde man die ze al honderd jaar kent en that’s it. Ze is gelukkig.

Ik laat mijn vriendin wuivend achter en rijd naar het gehucht waar WJ en ik  hebben afgesproken. Het bruisende dorpshart bestaat uit een plein met een kerk en daar tegenover een pizzatent. Onze ontmoetingsplek. Terwijl ik nog op de parkeerplaats sta, zie ik WJ aankomen.

Ik herken hem in eerste instantie niet eens. Ik zie een vermoeide toerist, met zijn haar in een knot. Een rugzak, een bermuda en slippers. Hij lijkt niet op die energieke, flamboyante en jongensachtige man die ik op onze eerste date ontmoette. Ondanks dat hij bij hoog en bij laag beweert dat hij het allemaal niet zo erg vond, heeft die totale lockdown in Italië zijn sporen achter gelaten. En wanneer we eenmaal tegenover elkaar zitten aan tafel, zie ik ook het vuur in zijn ogen niet meer.

We eten samen, kletsen wat, maar het is voorbij. Ik vind hem nog steeds een schat, en het liefst had ik hem in mijn armen genomen, getroost, weer heel gemaakt. Maar zijn energie voelt helemaal gesloten. Corona heeft ons fysiek niet te pakken gekregen, maar de liefde is er wel aan overleden.

Wanneer ik terug rij naar S. ben ik verdrietig. Intens verdrietig. Niet zozeer om wat er was, maar om alles wat had kunnen zijn…

Sophie* (58) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen met dating-app Tinder. De volgende aflevering verschijnt zaterdag 21 maart om 12.00 uur op LINDA.nl.

Lees ook
‘Ik stel de sex graag uit, het bouwt de spanning op en houdt de man nederig’