Hij reageert dolenthousiast wanneer ik vraag: ‘Zal ik voor je koken?’ en hij appt eindeloos. Soms om vijf uur ‘s morgens, soms om één uur ‘s nachts. Op dinsdagavond krijg ik: ‘Nog één nachtje slapen. Maar ik kom je straks al opzoeken in dromenland.’

‘Ik wacht op je in dromenland’, antwoord ik. Om twee uur ’s nachts krijg ik nog een hart toegestuurd en ’s morgens om zeven uur is hij er alweer. Hij stuurt een screenshot van zijn treinticket en om vijf uur haal ik hem af. “Wat fijn je te zien”, zegt hij wanneer hij instapt en me vastpakt alsof hij me nooit meer wil loslaten.

Eenmaal thuis lijkt het alsof hij hier al jaren komt. Hij hobbelt achter me aan naar de keuken, zit vrolijk op het aanrecht met een biertje honderduit te kletsen terwijl ik kook en drukt me tussendoor steeds op het hart hoe gezellig hij het vindt. Alles gaat vanzelf, alles ongedwongen. We eten samen, kijken tegen elkaar opgekruld naar metalclipjes op YouTube en hij vertelt over zijn praktijk als advocaat.

Lees ook
‘Vreemdgaan is als standje 69: het lijkt geil, maar je kunt je op geen van beiden focussen’

Over een lastige zaak, een boze rechter, een cliënt met ongepoetste schoenen en hoe Deniz het nodig vond hem te wijzen op het bestaan van schoensmeer, en over zijn verleden. De struggles en zijn ex. “Ik vond haar heel leuk, maar ze is koud en afstandelijk. Dus nu woon ik tijdelijk bij mijn vader en dat is heel gezellig.” Ik bespeur geen spijt of onverwerkt verdriet en voel dan ook niet de behoefte het verder uit te pluizen.

Hij is zo lief, zo open, zo passievol… Hij hoeft mijn hart niet te stelen, ik geef het hem vrijwillig. Wanneer hij weer thuis is, krijg ik direct een app van hem: ‘Vond het heerlijk om bij je te zijn, kan niet wachten tot ik je weer zie.’ Het contact blijft intens en veel.

Op zaterdagavond heb ik een feest en Deniz vraagt om een foto van m’n party-outfit. Wanneer ik die stuur, krijg ik terug: ‘Wow!!’ En een enorm hart. En toch…vraag niet waarom, maar ik word acuut overvallen door een enorm kutgevoel. Er is geen enkele aanwijsbare reden, maar ik voel dat er iets mis is. Zo sterk, dat ik al na een uur het feest verlaat.

Ik kan niet vrolijk zijn. Wanneer ik thuis ben, app ik hem direct: ‘Hé Deniz, ik heb niet zo’n fijn gevoel. Wat is er?’ Het duurt drie kwartier voor ik terugkrijg: ‘Ik had gisteravond een afspraakje met mijn ex. Het was heel gezellig. Ik voel mij in de war qua gevoelens.’ Het is alsof ik een stomp in mijn maag krijg: ‘Ik had dit graag face-to-face van je gehoord. Het was wel zo respectvol geweest om tijdens een kopje koffie up front met me te zijn over wat er speelt.’

Hij pruttelt nog wat na dat hij dit ook niet had verwacht, maar het interesseert me niet. Ik ben boos en verdrietig. Twijfel aan mezelf. Waarom kreeg ik niks op mijn radar toen hij over zijn ex vertelde? Waarom heb ik niet doorgevraagd? Waarom heb ik hem vertrouwd? Waarom ben ik er zo onbevangen ingegaan?

En het einde is ook zo onbevredigend. Een app! Ik slaap die nacht amper. Ik huil, ik woel, ik denk. En dan zie ik het licht. Het is wat het is, hij is er uiteindelijk niet minder lief om en ik stuur hem de volgende dag: ‘Lieve Deniz, afgelopen woensdagavond was magisch. Ik had het met niemand anders willen delen. Je hebt niets verkeerds gedaan en ik wens je alle goeds. Xx.’ En nu uithuilen en opnieuw beginnen.

Lees ook
‘Hij fluistert de meest lieve dingen in mijn oor, hoe hij naar mij verlangt’