Dat was dan een vluggertje. Amper twee maanden geleden was het aan, sprongen de vonken er vanaf en inmiddels brandt het vuurtje half. Hij is niet lief genoeg, maakt afzeikerige grapjes en dat smoort de liefde.

Ze heeft bijvoorbeeld nogal een harde lach en als ze het uitschatert zegt hij: “Wat lach jíj nou?”. Daar wordt zij chagrijnig van.

“Je lacht niet meer zo vaak als in het begin”, zegt hij nu.
“Nee. Vind je het gek?”
“Maar ik plaag je toch alleen maar!”, is zijn excuus.

In het begin was het ‘meisjes plagen, zoentjes vragen’, maar als dat gedrag zich te lang doorzet, wordt het vervelend. Dat moment is inmiddels gekomen.

“Mannen zien vrouwen eendimensionaal”, vervolgt S. “Omdat ik in het begin zo vrolijk was, verwacht hij dat er elke dag zonnestralen uit mijn kont komen. Maar ik ben niet alleen die Vrolijke Frans, ik heb zoveel meer facetten. Weet je? Ik wil eigenlijk een man zoals jij of Juul of Merwe.”

Ik moet haar uit de droom helpen. Er zijn geen mannen zoals wij. Wij zijn vrouwen. Wij zijn anders, wij hebben anders lief. Wij worden niet geleid door testosteron en we worden anders opgevoed. En juist die opvoeding en maatschappelijke socialisering schijnt de grote boosdoener te zijn. Jongens worden grootgebracht met het idee dat alles wat vrouwelijk is niet deugt. Althans niet voor hen. “Niet huilen, je bent toch geen meisje?” “Niet zo gevoelig zeg, je lijkt wel een wijf!” Dus niet te emotioneel, dat zijn ‘meisjesdingen’. Kortom, mannen leren niet hoe ze een man moeten zijn, maar leren hoe ze geen vrouw moeten zijn. Daar kwam K.C. Davis, schrijfster en relatietherapeut, tijdens haar opleiding achter. Met deze analyse is ze viraal gegaan op internet, met de aansluitende vraag: hoe kun je als man, een vrouw als persoon, met al haar facetten, oprecht waarderen als je geleerd hebt dat alles wat vrouwelijk is, iets is om je voor te schamen? Niet dus!

Tel daarbij op dat mannen daarnaast ook meekrijgen dat ze seksueel aantrekkelijk moeten zijn en het hebben van een mooie vrouw (of meerdere) een statussymbool is. Voor andere mannen. Uitkomst; ze jagen vrouwen na, willen er ook een hebben, maar hun beste vriend wordt ze nooit. Met hun vrouw stichten ze een gezin, kopen een huis en bakken ze kinderen, met hun vrienden doen ze leuke dingen. Naar voetballen, de kroeg in, motorrijden, gamen en dat soort ‘mannendingen’. Ouwe jongens krentenbrood. Dineren bij kaarslicht hoeft na een tijdje onder een dak niet meer, want dan wil een vrouw praten. Over emoties, je zielenroerselen, de diepte in, dat soort vrouwendingen. Of misschien wel over haar werk en collega’s. Blèh!

Ik ken eigenlijk niet veel partners die elkaars beste maatjes zijn. Twee, misschien drie stellen die elkaar oprecht leuk vinden als mens. Die springen er dan ook echt uit; mannen die geïnteresseerd naar de verhalen van hun vrouw luisteren of hartelijk om haar kunnen lachen. Meestal is het wat uitwisselen van gegevens: Wat eten we? Krijgen we nog wat op tv? Ik heb vrijdag met die en die afgesproken en/of wil je nog een tweede kop koffie.

Geliefden die geen maatjes zijn, worden vanzelf het cliché waar altijd grappen over worden gemaakt. Iedere comedian heeft er wel een stukje over. Vrouwen zijn niet leuk of grappig, ze zeuren als hij met ‘de jongens’ weggaat, hij heeft een avondklok. En omdat een vrouw voelt dat haar man haar niet echt leuk vindt, zoekt ze steeds validatie bij haar man. Mijn vriendin A. doet dit al-tijd!: “Weet je nog, dat ik die opmerking maakte? Grappig was dat, hè? Vond je niet?” Hij mompelt wat instemmend en gaat vervolgens verder in discussie met zijn biertje.

De man van mijn andere vriendin, bevindt zich zo weinig mogelijk in haar gezelschap. Zodra hij ’s avonds thuiskomt, maakt hij zich haastig uit de voeten: “Hoi”, pakt zijn bord eten (hij is nooit voor achten thuis, dus er staat een prak klaar) en verdwijnt dan naar boven. Soms komt hij erbij zitten, zet vervolgens enorme koptelefoon op en verdwijnt dan in Netflix. Af en toe kijkt hij op met een: “Grmpff.” We praten te hard en storen hem in zijn universum. Hij vindt ons te luidruchtig, te praterig, te nieuwsgierig. Hij mag ons eigenlijk niet. Mij niet en mijn vriendin, met wie hij is getrouwd, ook niet. Gelukkig houdt hij wel van ons, maar dat is het enige.

Omgekeerd mag ik ook een heleboel mannen niet. De vader van mijn kind. Ik was verliefd, ik vond hem spannend, maar om nou te zeggen dat ik hem graag mocht, nee. De allereerste liefde met wie ik samenwoonde, mocht ik heel graag. Hij was echt mijn vriend. Totdat hij vreemdging. Toen kreeg ik enorm de schurft aan hem. Als je me besodemietert, ben je mijn vriend niet meer. Dat was heel eenzaam, want dan verdwijnt de vriendschap en vervolgens de liefde.

Let wel, ik hoef geen toffe peer te worden. Ik heb liever dat mijn geliefde me spontaan bij het uit- of inruimen van de vaatwasser bespringt, dan dat hij me een ferme schouderklop geeft en een biertje zonder glas. Maar ik wil wel zijn bestie zijn, ik wil dat hij me graag mag en om mijn wietsen lacht. En me alles vertelt. Nou ja, bijna alles. Alles te weten maakt niet gelukkig, zelfs niet van je beste vriend.

'Ik ben onvoorspelbaar jaloers: soms schiet het erin, als een bliksemschicht'Lees ook