“Zij belde mij. Ik ben haar altijd leuk blijven vinden, dus ik was heel blij. Die zaterdagavond zijn we wat gaan drinken en dat was heel gezellig. Zij wil het weer proberen dus wat kan ik zeggen? Maar ik vind jou ook leuk. Ik hou ook van jou.”

“Je had kunnen zeggen: ‘Ik heb inmiddels iemand ontmoet en dat wil ik een kans geven!’”, antwoord ik. “Hoe lief ik je ook vind, ik heb geen zin om tweede keus te zijn.” “Dat ben je niet”, zegt hij. “Ik vind je geweldig, maar mijn vriendin is inmiddels veertig en wil graag kinderen – en ik ook.”

En daar heeft hij me. Ik heb hier niets op te zeggen. Dit is het risico wanneer je met een jongere man date die nog geen kinderen heeft. Ik sla het allemaal op in mijn database. Als een razende werk ik mijn emotionele administratie bij – daten met een jongere man: direct vragen of hij kinderen heeft, voltooide ambities, verwerkte scheiding. Check.

In mijn hoofd roep ik: “Dus eerst word je de deur gewezen maar nu heeft ze rammelende eierstokken en komt ze naar je toe!” Maar ik besef dat dat heel klein is en in plaats daarvan zeg ik rustig: “Lieverd, dat begrijp ik. Kinderen kun je niemand misgunnen, en ik gun je die diepe, onvoorwaardelijke liefde die je voor een ander mensje kunt voelen. Dat gun ik jouw vriendin ook.” Want laten we wel wezen, hoe kan ik dat niet doen? Zij is een vrouw, net als ik. Ik weet wat het is om moeder te zijn, zij nog niet. Dus kan ik haar iets kwalijk nemen? Kan ik boos zijn dat zij van hem houdt? Nee natuurlijk niet, zij ziet hetzelfde als ik.

Daarbij, al zou ik biologisch gezien nog kinderen kunnen krijgen, ik moet er werkelijk niet meer aan denken! De lange nachten waarin ik wanhopig met mijn baby door het huis liep omdat ze maar bleef huilen, gek van bezorgdheid zat ik naast haar ziekenhuisbed toen ze als baby met spoed was opgenomen, doodsangsten uitgestaan toen ze voor het eerst alleen naar school fietste of de eerste keer met haar vriendinnen de hort op ging. Om nog maar te zwijgen over de goedbedoelde rotzooi die op Moederdag op school geknutseld werd en maandenlang in de living tentoongesteld moesten worden. Ik ben er echt klaar mee. Zelfs al had ik het bij een tweede leg wel met een man kunnen delen.

Ik moet Deniz nu zo snel mogelijk friendzonen, want ook ik ben blij dat ik deze (on)gecompliceerde, uitzonderlijke geest ken. Tenslotte heb ik van hem geleerd dat er mannen bestaan die volledig open zijn, dat je precies kunt zeggen wat je voelt zonder daar consequenties aan te verbinden of te anticiperen op wat een ander daarvan vindt. Ik heb geleerd om te kunnen zeggen: “Ik hou van jou”, zonder wisselgeld te verwachten.

Ik heb er vrede mee wanneer ik Deniz afzet bij het station en met de muziek op volume tien weer in mijn eentje terugrijd naar huis. Ik ben oké, en heb geen behoefte aan een man die niet voor 100 procent voor mij gaat. Immers, a woman who knows what she brings to the table, is not afraid to eat alone. Om het maar eens in goed Nederlands te zeggen.

Sophie (58, pseudoniem) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen. De volgende aflevering verschijnt zaterdag 19 juli om 12.00 uur op LINDA.nl.

Wil je Sophie en onze andere columnisten, interviews en artikelen nog gemakkelijker volgen, schrijf je dan in voor onze nieuwsbrief. De nieuwe aflevering verschijnt vanzelf in je mailbox.