“Ze wil iets persoonlijks voor kerst”, klaagt Peet over zijn vriendin. “Geen weekend weg, geen romantisch diner, maar iets tastbaars.”
“Ze wil een ring”, antwoord ik. “Iets van goud, iets dat een man aan een vrouw geeft.”
Het is zo simpel, Peet en M. gaan bijna twee jaar met elkaar en zij wil boter bij de vis. Geen mooie herinnering, die heeft ze genoeg, maar iets tastbaars.
“Ik heb een mooie armband gekocht van merk Erg Hip”, en Peet haalt het triomfantelijk tevoorschijn. Het is inderdaad een mooie bijou. Heel erg Ibiza, heel erg trendy, maar romantisch? Nee.
Mannen snappen het vaak niet. Of willen het niet snappen. Een vriendin van mij wilde vroeger niets liever dan verloven en trouwen. Met haar vriendje. Voor haar verjaardag vroeg ze aan hem: “Iets van goud waar er twee van zijn.” Hoe duidelijk wil je het hebben? Wat gaf de sukkel? Een paar oorbellen!
Goed bedoeld. Of toch niet? Ik denk het laatste, want mijn vriendin was zo weinig subtiel, je moest echt blind en doof zijn om niet te begrijpen wat ze wilde. De oorbellen waren dus meer een terechtwijzing-cadeau. Een ik-bepaal-wanneer-we-gaan-verloven cadeau.
Persoonlijk vind ik een cadeau een redelijke indicatie hoe de relatievlag erbij staat – of hangt. Zijn we vurig verliefd? Heeft hij een beetje fantasie, heeft hij goed geluisterd, sluit hij je in zijn toekomst in? Door bijvoorbeeld een vakantie te boeken voor over drie maanden? Hoewel ik dat laatste geen verjaarscadeau vind, eerder een ik-wil-je-beter-leren-kennen-cadeau. De meeste mannen hebben geen idee hoe enorm een cadeautje waarover is nagedacht, gewaardeerd wordt.
Van de week stond ik voor het stoplicht in een drukke straat. Het was donker en het regende. Heerlijk weer om thuis te zitten, ware het niet dat er kerstinkopen gedaan moesten worden. In de drukte zag ik een paar loslopende mannen zich over het zebrapad haasten. Eerst stak er een over met een tasje van een bekende parfumerie. Even later haastte een andere man zich met een tasje van de juwelier waar een gouden lintje vrolijk uit wapperde. Kerstcadeautjes voor hun vrouw, bedacht ik me. Voor iemand die die ene speciale voor hen is. Het ontroerde me zo dat ik een beetje vol schoot. Ik ben een hopeloze romanticus… Totdat de gedachte me bekroop dat het misschien wel voor hun vriendin of maîtresse was. Dat kan natuurlijk ook. Immers, wie kent niet die iconische en hartverscheurende scène uit Love Actually.
Emma Thompson die per ongeluk een beeldige gouden ketting vindt in de jaszak van haar man. Ze zegt niets en neemt zich voor heel verrast te doen als ze straks dit fantastische kleinood onder de kerstboom vindt en mag uitpakken. Wanneer het echter zover is, krijgt ze tot haar verbazing een shawl en een CD van Joni Mitchell. En daardoor weet ze in een klap: haar man heeft een affaire. De gouden ketting was voor die Andere Vrouw. Al zie ik die film voor de driehonderdste keer, ik houd het niet droog als Thompson zich afzondert in haar slaapkamer en huilt met die ingehouden wanhoop.
Het cadeau dat je van je geliefde krijgt zegt iets, dat wat je níet krijgt ook. Een waterkoker, een boekenbon of geurkaarsen van mijn geliefde? Nee, niet aan mij besteed. Niet voor mijn verjaardag, niet onder de kerstboom. Parfum hoeft ook niet, dat geeft mijn dochter mij steevast zodra mijn fles leeg is, omdat ik nooit iets voor Moederdag wil. Want dat vind ik zo’n ongelooflijke flauwekul. Ik ben elke dag moeder, daar hoeft het geen zondag in mei voor te worden. En deze instelling heeft me geen windeieren gelegd. Mijn parfum wordt altijd aangevuld!
Daarnaast is een presentje van je kind heel wat anders dan eentje van je geliefde. Van mijn dochter vind ik alles leuk, voor mijn geliefde ligt de lat hoger. Hij moet een beetje zijn best doen. Immers, een mooie relatie moet je koesteren. Ik vond het dit jaar dan ook tijd voor een romantisch verjaardagscadeau en meldde dat duidelijk: “Ik wil een ring!”
“O”, was zijn antwoord. Zijn vragende blik waarin ik een lichte paniek zag, beantwoordde ik met: “Zoek maar iets uit wat jíj mooi vindt.”
Eigenlijk was ik ervan overtuigd dat een ring te symbolisch was naar zijn zin. Maar op de dag zelf stond hij keurig met een goudgestrikt doosje van de juwelier. Ik maakte het open en jawel… een ring. Prachtig! Hetgeen mijn overtuiging weer versterkt dat je heel duidelijk moet zijn met mannen. Niet subtiel “iets van goud waar er twee van zijn.” Dan krijg je dus oorbellen. Of iets “Iets persoonlijks”, dan krijg je warempel een hippe armband! Nee, je moet glashelder zijn. “Ik wil een ring. Ik draag goud. Zoek jij maar wat jíj mooi vindt.” Korte commando’s, net als tegen een hond. Dat wordt door mannen het best begrepen. Voor wie zich beledigd voelt; zolang mannen nog tegen bomen plassen, mag ik de vergelijking maken.
Omgekeerd is het voor mij heel wat simpeler om hem blij te maken. Ik weet precies wat hij leuk vindt. Lingerie! Niet voor hem, maar voor mij. Dus geef ik hem dat. Voor zijn verjaardag, voor onder de kerstboom, voor Sinterklaas, voor zomaar de zaterdagavond. Lingerie. Zo heeft hij altijd wat om uit te pakken.
'De meeste vrouwen willen geen man met een enorm apparaat, zo blijkt'
