Op een feestje stond hij de hele avond met een van de vrouwelijke gasten te praten. Hoe sociaal. Niks aan de hand. Maar ineens, ineens, zomaar, vond ik dat zij net even te dicht tegen hem aan stond, dat hij net even te hard om haar grapjes lachte. Hoezo moet hij om haar lachen? Ik ben toch ook grappig? Zo niet, véél grappiger. En van het een op het andere moment schoot die flits van stinkende jaloezie door me heen.

Er moest met gezwinde spoed, edoch subtiel actie ondernomen worden. Eerst wat dichterbij schuifelen en eenmaal goed gepositioneerd heb ik stiekem aan zijn vinger getrokken, waarop hij vervolgens vriendelijk naar me glimlachte. Hij begreep mijn doordringende blik niet, terwijl die er toch echt bijna door zijn achterhoofd weer uitkwam. Mijn hak in zijn kuit geplant, en nog steeds begreep hij het niet. Totdat we in de auto zaten, ik boos mijn gal spuwde en hij het nog steeds niet begreep. Hij was er beteuterd van.

Ik hoor het iedereen al zeggen: nou, nou, wat onzeker! Nee, eigenlijk heeft dat er niet zoveel mee te maken. Ik weet dat hij van me houdt en rationeel weet ik echt wel wat ik (voor hem) waard ben, maar jaloezie is geen rationeel gevoel. Het is een volstrekt irrationele emotie, die slopend is. Aan de andere kant; helemaal geen jaloezie is ook niet goed. Sterker nog, een gezonde dosis is zelfs functioneel. Het is je terrein afpissen, en daar is niks mis mee.

Ook kan het een wake-upcall zijn voor de ander. Mehmet weet van de prins geen kwaad, maar door mijn jaloezie te laten blijken, kijkt hij de volgende keer wel link uit zijn rechteroog om niet af en toe te checken of ik wel oké ben. Zoals ik dat omgekeerd ook naar hem doe. Dat voorkomt ruzie, dus ook niks mis mee. Daarnaast spreek ik uit dat ik jaloers ben, ik draai er niet omheen. Ik kon niet uitstaan dat zij de hele avond zijn aandacht had, daar wilde ik ook wat van.

Jaloersheid is niet alleen voorbehouden aan vrouwen of leeftijd, mannen zijn het ook in alle leeftijdscategorieën. Zij uiten het misschien anders dan een hak in de kuit, maar de oorsprong van deze emotie is voor iedereen hetzelfde: de angst voor het verlies. Vrouwen zouden vaker jaloers zijn dan mannen, waarbij je de conclusie zou kunnen trekken dat ze onzekerder zijn. Dat kunnen we bij deze naar het land der fabelen verwijzen, want volgens deskundigen staan vrouwen simpelweg “meer in contact met hun emoties. In het algemeen zijn vrouwen eerlijker en gevoeliger.”

Natuurlijk kan jaloezie obsessief zijn, onredelijk, je relatie en je geestelijke welzijn vergiftigen, maar laten we het hebben over ‘gezonde jaloezie’. Het zegt immers iets over je gevoel, over het houden van. Het is ook afhankelijk van de situatie en de duur van je relatie of een combinatie daarvan.

Mehmet en ik wonen niet in één huis, dus de spanning blijft, de verliefdheid beklijft, dus het is allemaal vuriger dan wanneer je hem 24/7 mag houden. In een traditionele relatie c.q. huwelijk zijn er naast liefde, ook andere verbindende factoren zoals kinderen, financiën en onderdak. Een latrelatie is veel vrijblijvender, daar is de liefde juist de énige verbindende factor. Dus mijn jaloezie-trigger ligt wat meer aan de oppervlakte.

Het heeft evenzo te maken met de mate van houden van. Ik was niet in alle relaties jaloers. Gewoon, omdat ik er minder om gaf. Ik deed weleens jaloers uit hufterigheid, of uit beleefdheid, omdat ik wist dat een minnaar een beetje jaloersheid op prijs stelde. Hij voelde zich dan Die Hele Meneer.

Dat is namelijk weer de leuke en vleiende kant van jaloezie. Als mijn partner jaloers is, geeft hij ook aan dat hij mij niet wil verliezen. Zolang hij dat maar eerlijk toegeeft en niet gaat lopen giffen over zaken die er niets mee te maken hebben, is er niets aan de hand.

Jaloezie is Mehmet niet vreemd, maar hij heeft zichzelf beter onder controle en is duidelijker: “Dit vind ik oké. Dat niet.” Ik ben unhinched als het groene monster bezit van mij neemt. Let wel, het is geen afgunst. Ik gun hem de wereld… behalve de armen van een ander.

undefinedLees ook