“Oh hij haalt het beste in mij naar boven,” kweelt een van mijn vriendinnen hemels over haar nieuwe liefde.
“En wat is dat dan?’’, vraag ik benieuwd.
“Oh hij haalt het beste in mij naar boven,” kweelt een van mijn vriendinnen hemels over haar nieuwe liefde.
“En wat is dat dan?’’, vraag ik benieuwd.
“Ik heb veel meer begrip en geduld,” vindt ze zelf. Dat komt door, laten we hem even Alex noemen. Hij wijst haar liefdevol op wat hij noemt ‘verbeterpuntjes’. Zo is zij bijvoorbeeld plots uitermate vriendelijk bij het Post NL afhaalpunt. Dat is niet haar modus operandi.
Immers, de bezorger doet vaak net of ze niet thuis is, terwijl ze de hele ochtend braaf heeft zitten wachten tot de bel ging. Die is nooit gegaan en ze moet alsnog haar pakketje afhalen. In het verleden kreeg Post NL ‘m dan onder uit de tas.
Maar tegenwoordig niet. Want Alex brengt het beste in haar naar boven; engelengeduld en een niet weg te knuppelen goed humeur. Vooral in de relatie. Daar profiteert vooral Alex van. Hij wordt niet verbaal neergesabeld als haar iets niet bevalt, maar alles wordt nu in alle rust besproken. Dingen voor zichzelf doen, plant ze niet zomaar, het wordt eerst met Alex overlegd.
Eigenlijk is ze een groot wandelend overlegorgaan geworden. Ik heb niet het gevoel dat het zozeer Alex is, maar meer de verliefdheid. Die is van tijdelijke aard dus op een gegeven moment komt haar eigen ongeduldige zelf weer boven.
Ik zie het bijna nooit dat stellen consequent ‘het beste’ in elkaar naar boven halen. Ik zie wel dat ze vaak het slechte in elkaar oppoken. Een van mijn getrouwde vriendinnen kan iedereen nemen zoals hij of zij is. Behalve haar man. “Hij is vervelend”, zegt ze en vervolgens zwijgt ze hem zomaar een week dood. “Hij doet toch niets?”, zeg ik. “Ja dat is het ‘m”, antwoordt ze dan. “Hij doet niks.”
Zijn wraak is dat hij overal “nee” opzegt. Tegen de nieuwe keuken, de verbouwing of het bed dat aan vervanging toe is: “Nee.” Ze halen in mijn beleving het slechtste in elkaar naar boven. Al hun leuke gezamenlijke fietstochtjes en leuke vakanties met de kinderen poetsen het beeld naar buiten een beetje op, maar ik zie het ongeluk.
Een andere getrouwde vriendin ontdekte ooit dat haar man vreemdging. Het is hem vergeven, maar na al jaren heeft hij nog steeds straf. Hij moet wekelijks een bloemetje halen, van tijd tot tijd een leuk uitje verzinnen anders krijgt hij ‘The Look’. Een die zonder woorden zegt: “Je kon met haar toch ook leuke dingen verzinnen?”
Dat is voor hem genoeg om snel een weekendje te boeken in een hotel met jacuzzi op de kamer en roomservice. Zij vindt dat ze het beste in hem naar boven haalt: “Kijk eens hoe attent hij nu is!” Ik zie de angsthaas die haar toorn niet meer over zich wil afroepen en tevens zijn schuldgevoel afkoopt.
Uiteraard kijk ik ook naar mezelf in mijn relatie met Mehmet, immers niets menselijks is mij vreemd. Word ik er leuker op? Nee. In het begin wel. Zeker. De gebruikelijke roze wolk. Maar zoals ik al eerder zei, dat is de verliefdheid. Vooral de zijne. Hij liet me elke dag weten hoe leuk hij me vond. Wilde zelfs vrij nemen van zijn werk om bij me te zijn. Ik was topdog. Zo’n heerlijke man, verliefd op mij! Ik zat op Cloud Nine.
Dat is niet meer zo. Heel langzaam zijn de rollen omgedraaid. Ik weet niet hoe, ik weet niet wanneer, maar het is erin geslopen. Ineens is hij topdog. Daar word ik niet vrolijker van in het dagelijks gebruik.
In het verleden stak ik nog liever een hete vork in mijn oog dan dat ik vroeg wanneer hij kwam. Nu hoor ik mezelf bedelen: “Wanneer kom je weer?” En het is geen vraag, maar een verzoek. Dat is een verschil. Hij kan pas volgende week, want druk met werk, met zijn kinderen, een zieke in de familie. Stiekem denk ik: “En ik dan? Ik was toch helemaal in?” Ik zwijg echter.
Ik hoor mezelf met een zogenaamd grapje vragen: “Hou je nog van me?” en steevast is het antwoord: “Ja natuurlijk!” Elke dag appt hij: “Lief, wat ben je aan het doen?” en als ik ga mokken: “Ik heb je nodig.” Maar hij neemt teveel ruimte in mijn hoofd en te weinig in mijn leven.
Dat haalt het slechtste in mij naar boven: De Zeikerd. En een zeurende partner m/v is zo onaantrekkelijk. Ik merk ook dat als ik aan hem twijfel, ik humeurig word. Kort aangebonden tegen iedereen. Zeker niet de leukste thuis.
Dus wanneer haalt iemand nu eigenlijk het beste in je naar boven? Heeft dat wel zoveel met hem te maken? Of heeft het meer te maken met hoe geliefd je je voelt, hoe veilig? Of zijn het in feite de endorfines van de verliefdheid?
Idealiter moet je natuurlijk de beste versie van jezelf zijn zónder partner. Een dikke fuck you geven zodra je merkt dat je anxiety en onzekerheid ontwikkelt omdat hij je niet geeft waar je naar verlangt. Maar Jezus, wat is dat moeilijk.
Sophie* (58) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen met dating-app Tinder. De volgende aflevering verschijnt vrijdag 27 augustus om 20.00 uur op LINDA.nl.
*Sophie is niet haar echte naam